Σφαγές Τ/κ από τον ελληνοκυπριακό φασισμό – Η τραγική ιστορία των Μάραθα, Αλόα, Σανταλάρη

Σφαγές Τ/κ από  τον  ελληνοκυπριακό φασισμό – Η τραγική ιστορία των Μάραθα, Αλόα, Σανταλάρη

Μαύρη σελίδα στην κυπριακή ιστορία

του Γιώργου Κουκουμά

Μια άγνωστη, για πολλούς Ελληνοκυπρίους, σελίδα της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας είναι οι σφαγές Τουρκοκυπρίων από Ελληνοκύπριους φασίστες τόσο την περίοδο των διακοινοτικών ταραχών όσο και κατά το καλοκαίρι του 1974. Οι περιπτώσεις της σφαγής των 126 Τ/κ γυναικόπαιδων και ηλικιωμένων από τα τρία μικρά τ/κ χωριά της επαρχίας Αμμοχώστου -Μάραθα, Σανταλάρη και Αλόα- καθώς και η εκτέλεση 83 Τ/κ άοπλων αιχμαλώτων από την Τόχνη, τον Αύγουστο του 1974, από μέλη της ΕΟΚΑ Β, αποτελούν μια από τις μαύρες σελίδες στην ιστορία του τόπου μας.

Μάραθα, Αλόα, Σανταλάρης…

Αμέσως μετά την τουρκική εισβολή της 20ής Ιουλίου 1974, μέλη της ΕΟΚΑ Β από τα γύρω χωριά μπήκαν στα τρία τ/κ χωριά πυροβολώντας στον αέρα και εκφοβίζοντας. Εισέβαλαν στα σπίτια και μάζεψαν τους κατοίκους, τους οποίους μετέφεραν με λεωφορεία στο σχολείο της Περιστερωνοπηγής.

Τους άντρες τους μετέφεραν αργότερα σε στρατόπεδο αιχμαλώτων στην Αμμόχωστο και στη συνέχεια στη Λεμεσό. Κατά την περίοδο μεταξύ πρώτης και δεύτερης φάσης της εισβολής, οι Ε/κ φασίστες προέβαιναν σε καθημερινές επιδρομές στα τρία χωριά, λεηλασίες, κλοπές, βιασμούς γυναικών αλλά και δολοφονίες. Με την έναρξη της δεύτερης φάσης της εισβολής, οι εοκαβητατζήδες προχώρησαν στη μαζική εκτέλεση των 126 γυναικόπαιδων και ηλικιωμένων, τους οποίους έθαψαν σε ομαδικούς τάφους που έσκαψαν με μπουλντόζες και ακολούθως κάλυψαν με σκουπίδια για να καλύψουν το έγκλημά τους.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Τ/κ Ασιήρ Αχμέτ από τη Μάραθα, όταν λίγες μέρες αργότερα τα τουρκικά στρατεύματα κατέλαβαν την περιοχή, το σουηδικό απόσπασμα των Ηνωμένων Εθνών έγινε μάρτυρας της αποκάλυψης του αποτρόπαιου εγκλήματος, στο χώρο του σκυβαλότοπου του χωριού: «Όταν άρχισε η εκταφή (…) είδαμε δεκάδες αποκεφαλισμένα και ακρωτηριασμένα πτώματα, κυρίως παιδιών, τα οποία είχαν σκεπαστεί μόνο με σκουπίδια. Μερικά από τα θύματα ήταν δεμένα μεταξύ τους με τέλι. Μόνο σε μια περίπτωση, μετρήσαμε δέκα άτομα δεμένα με τέλι. Μερικά από τα θύματα ήταν μισοκαμένα. Σχεδόν όλα τα αγόρια κάθε ηλικίας ήταν χωρίς κεφάλια. Μεταξύ των παιδιών που βρέθηκαν δολοφονημένα στο σκυβαλότοπο ήταν και τα έξι αδέλφια μου, η μητέρα μου, η γιαγιά και η θεία μου μαζί με τα εφτά παιδιά της».

Ο Τ/κ Κιαμίλ Μέριτς, του οποίου οι δολοφόνοι σκότωσαν τη γυναίκα και τα πέντε παιδιά, δήλωσε ότι «όταν άνοιξαν τον τάφο, βρήκαν τη γυναίκα μου να κρατά το μικρότερο παιδί μας, 18 μηνών, και το μωρό μου είχε σαράντα σφαίρες στο σώμα του». Σύμφωνα με μαρτυρία του Ε/κ στρατιώτη Νίκου Γενιά ο οποίος κατά την υποχώρηση από τον Πενταδάκτυλο πέρασε από τα τρία μαρτυρικά χωριά, «εοκαβητατζήδες με εκσκαφείς άνοιγαν λάκκους και έθαβαν τους γέρους και τα παιδιά που σκότωσαν σε αυτά τα χωριά. Μάλιστα ένας από αυτούς κομπάζοντας μάς είπε “Εμείς εκάμαμεν τη δουλειά μας…”»

Όταν τον Αύγουστο του 2009 η τ/κ εφημερίδα «Volkan» κατονόμασε 15 Ελληνοκύπριους ως τους δράστες του εγκλήματος, ο τότε Γενικός Εισαγγελέας Π. Κληρίδης ζήτησε από την Αστυνομία να συγκεντρώσει στοιχεία για εξιχνίαση της υπόθεσης. Ωστόσο οι έρευνες που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια δεν οδήγησαν σε εξιχνίαση. Οι φονιάδες είναι μέχρι σήμερα ατιμώρητοι.

Εν ψυχρώ εκτέλεση των Τ/κ της Τόχνης

Στις 14 Αυγούστου μέλη της ΕΟΚΑ Β συνέλαβαν 84 Τ/κ άνδρες από την Τόχνη συμπεριλαμβανομένων και 12χρονων αγοριών) και αφού κρατήθηκαν για ένα βράδυ στο ελληνικό σχολείο, τους μετέφεραν με δύο λεωφορεία στη Λεμεσό.

Σύμφωνα με τον μοναδικό επιζήσαντα της Τόχνης, τον 19χρονο τότε Σουάτ Χουσεΐν, οι Τ/κ που επέβαιναν στο ένα λεωφορείο οδηγήθηκαν σε τοποθεσία κοντά στην Παλώδια, όπου εκτελέστηκαν με ριπές αυτόματων όπλων, ενώ στη συνέχεια οι Ε/κ φασίστες πυροβόλησαν στο κεφάλι όποιον ήταν ακόμα ζωντανός.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία, οι εοκαβητατζήδες πυροβολούσαν τους άοπλους αιχμάλωτους επί δέκα λεπτά, αδειάζοντας και ξαναγεμίζοντας τα όπλα τους, ενώ στη σφαγή συμμετείχε και Ελλαδίτης αξιωματικός. Εκείνη τη νύχτα ο Σουάτ είδε με τα μάτια του όλα τα αγαπημένα του πρόσωπα να πέφτουν νεκρά δίπλα του. Ανάμεσά τους ήταν και ο ίδιος, ο οποίος προσποιήθηκε τον νεκρό. Προηγήθηκαν φωνές και κραυγές. Ένας από τους εκτελεσθέντες έπεσε πάνω μου», θυμάται, λέγοντας πως συνειδητοποίησε ότι ήταν ακόμα ζωντανός μόνο όταν σταμάτησαν οι πυροβολισμοί.

«Είχα κάποια τραύματα στο στήθος και τα χέρια, ενώ μια σφαίρα έξυσε το κεφάλι μου. (…) Μόλις βρήκα ευκαιρία σηκώθηκα και έτρεξα. Δεν είχα χρόνο ούτε να κλάψω». Όταν μερικούς μήνες μετά η ΟΥΝΦΙΚΥΠ προσπάθησε να διερευνήσει την υπόθεση, οι δολοφόνοι ξέθαψαν τα θύματα και τα έθαψαν στη Γεράσα.

Οι επιβάτες του δεύτερου λεωφορείου εκτελέστηκαν και θάφτηκαν στην Παρεκκλησιά. Η Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοουμένους εντόπισε και ταυτοποίησε σχεδόν όλα τα θύματα της Τόχνης. Οι φονιάδες της Τόχνης παραμένουν επίσης ατιμώρητοι.

Η αποκάλυψη των σφαγών είχε προκαλέσει τότε συγκλονισμό εντός και εκτός Κύπρου, ενώ φούντωσε και τη δολοφονική μανία του προελαύνοντος Αττίλα σε βάρος των Ε/κ που ξεριζώνονταν από τα χωριά τους. Πολλοί Ε/κ που είχαν αιχμαλωτιστεί από τον τούρκικο στρατό διηγούνται τα άγρια βασανιστήρια που υπέστησαν από τους Τούρκους, τα οποία παρουσιάζονταν από τους εισβολείς ως «αντίποινα» για τις σφαγές αυτές. Με άλλα λόγια, οι χουντικοί και οι εοκαβηταζήδες, αφού προσκάλεσαν –με το πραξικόπημα- τον Αττίλα, αντί να πολεμήσουν τον τούρκικο στρατό προτίμησαν να δολοφονούν αιχμαλώτους και γυναικόπαιδα στα μετόπισθεν. Την ίδια ώρα οι απλοί Ε/κ -στρατιώτες και πολίτες- πλήρωναν το τίμημα της προδοσίας.

Συγκάλυψη, διαστρέβλωση, εκμετάλλευση

Η νέα γενιά των Ε/κ ελάχιστα γνωρίζει για τα εγκλήματα της ε/κ ακροδεξιάς σε βάρος των Τ/κ. Σπάνιες φωτεινές εξαιρέσεις είναι οι περιπτώσεις που έγιναν παρουσιάσεις σε ε/κ ΜΜΕ. Οι Ε/κ εθνικιστές αρνούνται να μιλήσουν για τα εγκλήματα του φασισμού κατά των Τ/κ, προτάσσοντας το πρόσχημα ότι «έτσι απενοχοποιείται η Τουρκία για την εισβολή».

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί από όσους ενοχλούνται από τις αναφορές σε αυτές τις σφαγές συνδέονται ιδεολογικοπολιτικά, ενδεχομένως και συγγενικά -ζούμε άλλωστε σε ένα πολύ μικρό τόπο- με τους εγκληματίες, οι οποίοι μέχρι σήμερα κυκλοφορούν ελεύθεροι, ατιμώρητοι και αμετανόητοι. Όλοι αυτοί επιλέγουν να αποσιωπούν ή να σχετικοποιούν αυτά τα εγκλήματα γιατί διαλύουν τους μύθους περί «άσπιλης ελληνικής φυλής». Μάλιστα αποδίδουν ειρωνικά τη φράση «εκάμαμεν τζαι εμείς πολλά» σε όσους μιλούν για αυτές τις σφαγές, θέλοντας να τους παρουσιάσουν ως οπαδούς της συλλογικής ευθύνης ολόκληρης της ε/κ κοινότητας. Βέβαια πρόκειται για συνειδητά ψέματα, διότι τουλάχιστον δεν ειπώθηκε ποτέ ότι «εκάμαμε τζαι εμείς» τέτοια εγκλήματα, αλλά το αντίθετο: «τα εκάμετε εσείς!», οι φασίστες ένθεν και ένθεν του συρματοπλέγματος.

Η ευθύνη και η ντροπή ανήκει στο φασισμό και όχι στην ελληνοκυπριακή κοινότητα. Γι’ αυτό άλλωστε δεν αντιπαραβάλλονται με συμψηφισμό τα εγκλήματα του ελληνοκυπριακού φασισμού με αυτά του τουρκοκυπριακού φασισμού, αλλά τα αθροίζει ως τα συνολικά εγκλήματα του φασισμού κατά του κυπριακού λαού.

Παράλληλα, διαστρέβλωση υπάρχει και από τη σκοπιά της κοσμοπολίτικης φιλελεύθερης αντίληψης για το Κυπριακό, η οποία αποσπά το ζήτημα της εθνοτικής βίας στην Κύπρο από το συνολικό ιστορικοπολιτικό πλαίσιο των ξένων επεμβάσεων και σχεδιασμών στην Κύπρο, παρουσιάζοντας το Κυπριακό ως πρόβλημα μόνο -ή έστω πρωτίστως- αντίπαλων εθνικισμών.

Αυτή η αντίληψη προσπερνά το γεγονός ότι το εθνικιστικό μίσος μεταξύ των δύο κοινοτήτων δεν έπεσε από τον ουρανό αλλά υποδαυλίστηκε από τον ιμπεριαλιστικό παράγοντα και τις «μητέρες πατρίδες». Ότι όλα αυτά αποτελούσαν μέρος του ΝΑΤΟϊκού σχεδίου για να διχοτομηθεί το νησί και να προωθηθεί η «διπλή ένωση» με τις ΝΑΤΟϊκές μητέρες πατρίδες.

Αυτή η θεώρηση συμπληρώνεται με μια πολιτική αντίληψη για τη λύση του Κυπριακού που εστιάζει μόνο στην ψυχολογική συμφιλίωση των δύο κοινοτήτων, χωρίς να αναδεικνύεται ως θεμελιώδης προϋπόθεση η οριστική απαλλαγή της Κύπρου από τους ξένους στρατούς, τους εγγυητές και τους κηδεμόνες.

Η πιο εξοργιστική εκμετάλλευση των εγκλημάτων αυτών γίνεται από τους τουρκικούς σοβινιστικούς κύκλους με στόχο να αποπροσανατολίσουν από την τουρκική κατοχή τα δικά τους φοβερά εγκλήματα σε βάρος των Ε/κ αλλά και την καταπίεση που υφίσταται η τ/κ κοινότητα από την Άγκυρα.

Βαθύτερος στόχος της τουρκικής σοβινιστικής προπαγάνδας είναι να πείσει ότι οι Ε/κ αποτελούν κίνδυνο για τους Τ/κ και συνεπώς ο τουρκικός στρατός θα πρέπει να παραμείνει στο νησί για να… εγγυάται την ασφάλειά τους. Και ότι όλα αυτά αποδεικνύουν τάχα ότι οι δύο κοινότητες δεν μπορούν να ζήσουν μαζί και άρα η Κύπρος πρέπει να διχοτομηθεί σε δύο ανεξάρτητα κράτη.

Η αλήθεια φωτίζει το δρόμο

Μόνο η Αριστερά και ορισμένοι άλλοι συνεπείς υπερασπιστές της ιστορικής αλήθειας επέμεναν όλα αυτά τα χρόνια -με κόστος να λοιδορούνται ως ανθέλληνες και προδότες- να υπενθυμίζουν την άβολη αλήθεια ότι εγκλήματα διαπράχθηκαν από στοιχεία και των δύο κοινοτήτων και συγκεκριμένα από την ε/κ και την τ/κ φασιστική ακροδεξιά.

Υπενθυμίζουμε αυτά τα εγκλήματα και τονίζουμε ότι «αν δεν πούμε την αλήθεια, όλη την αλήθεια και μόνο την αλήθεια, δεν πρόκειται να ξαναχτίσουμε την εμπιστοσύνη ανάμεσα στις δύο κοινότητες». Και η αλήθεια είναι ότι στον κατάλογο της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων της Κύπρου μαζί με τους 1.510 Ε/κ αγνοούμενους υπήρχαν και 492 Τ/κ αγνοούμενοι. Κανένας άνθρωπος με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση ή άποψη για το Κυπριακό, μπορεί να αποφεύγει ερωτήματα όπως το πώς βρέθηκαν μαζικά μέσα σε πηγάδια παιδιά Τ/κ, τα οστά των οποίων ανακαλύπτονται σήμερα.

Η αναγνώριση των εγκλημάτων αυτών ούτε δικαιολογεί ούτε σβήνει το -συνεχιζόμενο άλλωστε- άλγος της τουρκικής κατοχής ούτε τα εγκλήματα του τ/κ σοβινισμού κατά των Ε/κ. Αντίθετα, συμπληρώνει την ιστορική εικόνα του ιμπεριαλιστικού εγκλήματος που συντελέστηκε σε βάρος ολόκληρου του κυπριακού λαού. Και είναι η ιστορική αλήθεια -ακόμα και αυτή που ενοχλεί- που οδηγεί στην αλληλοκατανόηση μεταξύ των δύο κοινοτήτων.

Είναι η ιστορική αλήθεια -και όχι η αποφυγή των ενοχλητικών όρων ή των άβολων πτυχών της ιστορίας- που συμβάλλει στη δημιουργία στέρεου εδάφους για πραγματική συμφιλίωση των δύο κοινοτήτων η οποία πρέπει να εκφράζεται πρωτίστως ως κοινός αγώνας ενάντια στο κατοχικό και διχοτομικό στάτους κβο.

________________________________________________________________________________

«Να τους παίζετε σαν τους σhiηλλους»

Απόψε θα σας πω εν συντομία την ιστορία μιας οικογένειας που κατ’ εμένα συμπυκνώνει την σύγχρονη ιστορία της Κύπρου και δείχνει την ποιότητα των ανθρώπων που με τα εγκλήματα τους κατέστρεψαν αυτό το νησί χωρίς καν να τιμωρηθούν. Θα σας μιλήσω για έναν ιερωμένο, τα παιδιά και τα εγγόνια του και θα σας δείξω πόσο ένοχη είναι η ελληνοκυπριακή κοινότητα, αλλά και το μέγεθος της ατιμωρησίας και του θράσους αυτών που διέπραξαν τα εγκλήματα.

Κάποια στιγμή και αφού ξέσπασαν οι διακοινοτικές ταραχές, ο ιερωμένος της κοινότητας των Περβολιών στην επαρχία Λάρνακας, καθώς λειτουργούσε στην εκκλησία του χωριού, βγήκε έξω σήκωσε το όπλο του και πυροβόλησε εν ψυχρώ ένα Τουρκοκύπριο που καθόταν αμέριμνος στο απέναντι καφενείο και είπε στο ποίμνιο του: «έτσι να τους παίζετε, σαν τους σhiηλλους».

Από εκείνη την ημέρα οι Τουρκοκύπριοι του χωριού τρόμαξαν και για την δική τους προστασία, μετακινηθήκαν στο χωριό Κιβισίλη το οποίο κατοικείτο μόνο από Τουρκοκύπριους. Αυτός ο ιερωμένος του οποίου δε θα πω το όνομα για ευνόητους λόγους, είχε ένα αριθμό παιδιών μερικά από τα οποία διέπραξαν εγκλήματα μίσους κατά των Τουρκοκυπρίων, κατά το παράδειγμα δηλαδή του πατέρα τους.

Ο ένας από αυτούς, μαζί με δύο φίλους του σκότωσαν κατά τα χρόνια εκείνα τρείς Τουρκοκύπριους βοσκούς στο τουρκοκυπριακό χωριό Σοφτάδες, ως αντίποινο για την δολοφονία ενός Ελληνοκύπριου πυροσβέστη στο χωριό Ποταμιά της επαρχίας Λευκωσίας.

Γεγονός που τρόμαξε τις οικογένειες των Τουρκοκυπρίων που κατοικούσαν στα δεκαπέντε όλα κι όλα σπίτια του χωριού Σοφτάδες και οι οποίοι μετακινήθηκαν στο Κιβισίλι για να προστατευθούν από τους Ελληνοκύπριους εξτρεμιστές.

Ο άλλος του γιος μαζί με ακόμα τέσσερις φίλους του από τις γύρω περιοχές, δολοφόνησαν μαζικά Τουρκοκύπριους όλων των ηλικιών και των δύο φύλων και αυτό είναι έναν κοινό μυστικό για τους κατοίκους των χωριών της περιοχής αλλά και της Λάρνακας. Ο αρχηγός τους ο οποίος είναι ζωντανός σήμερα, κατάγεται από την κοινότητα του Μαζωτού.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά την ημέρα που είδα τον αρχηγό τους πριν 3-4 χρόνια στο καφενείο του χωριού, όπου καθόταν μπροστά από μια πόρτα και όπως μου είπε αυτός που με συνόδευε, πάντα κάθεται μπροστά από πόρτες ώστε να υπάρχει πίσω του κάποιος τρόπος διαφυγής σε περίπτωση που δεχθεί επίθεση.

Φαίνεται ότι τα εγκλήματα του αρχηγού της συμμορίας του ενός γιού του ιερωμένου των Περβολιών είναι τόσα πολλά που ακόμα φυλάει τα νώτα του. Μάλιστα ποτέ δεν έχει μετανιώσει για τα εγκλήματα που διέπραξε, αφού εκείνη την ημέρα όταν του άνοιξε συζήτηση για το θέμα αυτό ο άνθρωπος που με συνόδευε, μεταξύ άλλων είπε μπροστά μου «μην μου ανοίγεις την όρεξη για γιαίμα»…

Κάποιος άλλος Ελληνοκύπριος μου είπε πριν λίγους μήνες ότι κάποια στιγμή ήρθαν Τουρκοκύπριοι στις ελεύθερες περιοχές και τον έψαξαν και ίσως αυτό, να ενδυνάμωσε τους φόβους του για πιθανά αντίποινα για τα κακά που έκανε σε βάρος των απροστάτευτων Τουρκοκυπριων, μετά το 1963, στην περιοχή που εκτείνεται μεταξύ των χωριών του Μαζωτού και της Δρομολαξιάς.

Ο αρχηγός της συμμορίας των πέντε, που και πάλι δεν θα αναφέρω τα ονόματα τους για ευνόητους λόγους, την περίοδο εκείνη διατηρούσε μπυραρία στην Λάρνακα και τούτο δείχνει με ποιο τρόπο η ηγεσία των Ε/κ χρησιμοποίησε τους ανθρώπους της νύχτας για να κάνει τις βρωμοδουλειές της, όπως ήταν για παράδειγμα η προσπάθεια φυσικής εξόντωσης των Τουρκοκυπρίων.

Επανερχόμενοι τώρα στην οικογένεια του ιερωμένου, είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι τα εγγόνια του είναι άνθρωποι της νύχτας, με τον ένα να ασχολείται με το εμπόριο των ναρκωτικών και να πηγαίνει μάλιστα και φυλακή για διακίνηση. Και τον άλλο να αποτελεί τον πιο στενό υπασπιστή του νέου αρχηγού της μαφίας της πρωτεύουσας. Μάλιστα ο τελευταίος πήγε για σπουδές στην Γερμανία και κατέληξε στη φυλακή διότι μαχαίρωσε κάποιο Τούρκο.

Φαίνεται δηλαδή ότι η ατιμωρησία στο τέλος αποθράσυνε αυτούς τους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να συνεχίζουν μέχρι σήμερα και από γενιά σε γενιά την εγκληματική τους δράση.

___________________________________________________________________________________

Μαραθα, Αλοα, Σανταλαρης!
Ομαδική σφαγή αμάχων κατά την περίοδο 20 Ιουλίου με 15 Αυγούστου 1974.

Για να εξακριβώσουν τον αριθμό των νεκρών, τα Η.Ε., στον ομαδικό τάφο, αναγκάστηκαν να μετρήσουν κεφαλές, αφού τα πτώματα, ήταν αποκεφαλισμένα και ακρωτηριασμένα,

 

ΕΡΓΑ ΤΩΝ «ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ» ΤΗΣ ΕΟΚΑ Β´....!

Έλαβαν μέρος περίπου 30 άτομα, ελληνοκύπριοι, γνωστοί μεν αλλά ουδείς ουδέποτε κατονομάστηκε !

Οι 125 σφαγιασμένες ήταν κυρίως γυναικόπαιδα κ γέροντες που άμαχοι κρατούνταν ως όμηροι από ελληνοκύπριους παραστρατιωτικούς ή και Εγκληματίες.

Τους Κακοποίησαν, τους βίασαν, τους κατάκλεψαν κ τελικά δεμένους με τέλι στην κεφαλή τον ένα με τον άλλο τους οδήγησαν στην χωματερή του χωριού Σανταλάρης όπου άλλους έκαψαν κ άλλους αποκεφάλισαν κ άλλους τους πυροβολούσαν μέχρι να ξεσκιστεί η σάρκα τους.

Ο Τουρκικός στρατός μόλις βρεθήκαν τα πτώματα που θαφτήκαν πρόχειρα με σκουπίδια, έβγαλε το άχτι του κυρίως στα χωριά Άσσια, Αφάνεια κ περιβόλια της Πέρτζιαινας στην Αμμόχωστο, πριν την κάτω Δερύνεια, και αλλού (Γούφες, Παλαίκυθρο).

Τιμούμε την μνήμη των θυμάτων αυτών από τα οποία το πιο μικρό, η Σελτεν Φαικ ήταν μόνο 17 ημερών.

Ουλές του πολέμου από τη Μαράθα

Κηδεύθηκαν 14 παιδιά που δολοφονήθηκαν το 1974 στον Σανταλάρη από μέλη της ΕΟΚΑ Β’

 Το φρικτό πρόσωπο του φασισμού σε Αλόα, Μαράθα, Σανταλάρη, Τόχνη

Ή Τόχνης ή δεν Τόχνης

Κύριε υπουργέ, πήγαινε πίσω στην Τόχνη

Για τους Τοχνιώτες που δολοφονήθηκαν το 1974

Σαφώς κι έπρεπε να γίνει μνημείο για τους 84 Τοχνιώτες που έχασαν τη ζωή τους το 1974. Αντί αυτού, έγινε μόνο ένα μνημείο για τον Ελληνοκύπριο φαντάρο του χωριού που έχασε τη ζωή του στον πόλεμο κι εγκαινιάστηκε από τον υπουργό εσωτερικών του επίσημου κράτους.
Οι 83 Τουρκοκύπριοι χωριανοί που δολοφονήθηκαν από την ΕΟΚΑ Β δεν αποτελούν γι’ αυτούς λόγο ύπαρξης μνημείου. Φυσικά οι δολοφόνοι ήταν ή είναι φίλοι του κυβερνητικού σχήματος, και όχι μόνο. Υπάρχει ιδεολογική συγγένεια μεταξύ τους, αλλιώς οι Τουρκοκύπριοι άντρες που δολοφονήθηκαν δεν θα ήταν εντελώς απόντες από την διαδικασία μνήμης για τα θύματα του χωριού τότε.
Ταυτόχρονα σε ακροδεξιούς και καθαρά φασιστικούς τοίχους πέφτει βρισίδι για άτομα που έχουν κάνει κριτική στην στάση της πολιτείας. Για δε τις γυναίκες που έκαναν τη συγκεκριμένη κριτική χρησιμοποιούνται ακραία σεξιστικά σχόλια με την ανοχή και συμμετοχή γυναικών που λαμβάνουν μέρος στις συζητήσεις. Παρεμπιπτόντως, αρκετές Τουρκοκύπριες γυναίκες είχαν βιαστεί από Ελληνοκύπριους εν τη απουσία των αντρών τους εκείνες τις μέρες στην περιοχή.
Το ότι πλέον γίνονται γνωστά και τα εγκλήματα της ΕΟΚΑ Β το 1974, πέραν από αυτά που έκαναν οι Τουρκοκύπριοι εθνικόφρονες, οι ακραίοι, τουλάχιστο στη δική μας πλευρά δείχνουν μια διασκεδαστική τάση, ακόμα και ικανοποίηση. Σ’ αυτό βοηθά η κυβερνητική πολιτική στο Κυπριακό.

                                                  ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

ΔΙΔΥΜΟ ΕΓΚΛΗΜΑ: Στη μακραίωνη ιστορία της Κύπρου, ποτέ τόσοι λίγοι, έχουν προκαλέσει τόσο μεγάλο κακό

Καλοκαίρι ΄74 - Αδίστακτοι όσοι διέπραξαν μαζικές δολοφονίες

________________________________________________________________________________