ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ:  Η  διαδρομή  της  στην  Ελλάδα

της Ιωάννας Σωτήρχου

Η συνθετική έρευνα της καθηγήτριας του Παντείου, Βασιλικής Γεωργιάδου, για την εξέλιξη του φαινομένου στη χώρα μας από το 1965 ώς το 2018, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Καστανιώτη, δείχνει πώς δυνάμεις που φυτοζωούσαν στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής ενδυναμώθηκαν λόγω ενός κενού στη ριζοσπαστική διαμαρτυρία.

Σε μια ιδιαίτερη συγκυρία που ορίζουν η δραστική μείωση της εκλογικής επιρροής της ναζιστικής Χρυσής Αυγής και η ανάδυση ενός νέου «υβριδικού τηλε-κόμματος» από τον Κυριάκο Βελόπουλο, έρχεται το βιβλίο «Η Ακρα Δεξιά στην Ελλάδα (1965-2018)» της αναπληρώτριας καθηγήτριας Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο, Βασιλικής Γεωργιάδου, από τις εκδόσεις Καστανιώτη, για να φωτίσει τις καταβολές της Ακροδεξιάς στη χώρα μας και να βοηθήσει στην κατανόηση ενός φαινομένου.

«Για μια συνθετική ερευνητική δουλειά που εξηγεί όχι μόνο τη σημερινή αλλά και την ιστορική εμπειρία που διαμόρφωσε την Ακρα Δεξιά στην Ελλάδα», δίνοντας παράλληλα την πορεία της στην Ευρώπη, έκανε λόγο στην πρόσφατη παρουσίασή του η αναπληρώτρια καθηγήτρια Σύγχρονης Ιστορίας και Διεθνούς Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, Κωνσταντίνα Μπότσιου.

Αναφέρθηκε στη δίδυμη κρίση, οικονομική και προσφυγική, προ δεκαετίας, που έφερε στο προσκήνιο «δυνάμεις που φυτοζωούσαν στο περιθώριο και ενδυναμώθηκαν από την παγκοσμιοποίηση», επισήμανε τις διαφορές μεταξύ του εθνικιστικού και φυλετικού χαρακτήρα που διέπουν τις οργανώσεις του χώρου και τον εξτρεμισμό της Χ.Α., καθώς «η βία ως μέσο δράσης αποτελεί πυρηνικό στοιχείο ταυτότητας» γι’ αυτήν, και κατέδειξε ότι οι υποστηρικτές του χώρου δεν εμπίπτουν στο δίπολο χαμένοι-κερδισμένοι της παγκοσμιοποίησης, αφού «πολλοί είναι νέοι και μορφωμένοι με προσόντα», που δεν τους αποκλείουν από την παγκοσμιοποίηση, εντόπισε δε τα αίτια της ενδυνάμωσης του ρεύματος βαθύτερα, να προέρχονται από πολύ παλιά και να είναι ιδεολογικού χαρακτήρα.

 

Ακάλυπτος χώρος

Αντλώντας από τα ευρωπαϊκά παραδείγματα, τοποθέτησε τη ρίζα της αναβίωσής τους στο 1990-91, οπότε η κατάρρευση του «υπαρκτού» σοσιαλισμού στέρησε τα δυτικά συστήματα από τη ριζοσπαστική διαμαρτυρία από τα αριστερά, την ώρα που τα φιλελεύθερα και σοσιαλιστικά κόμματα συνέκλιναν, αφήνοντας ακάλυπτο χώρο για την έκφραση διαμαρτυρίας, κενό που κάλυψε η Ακροδεξιά σε όλες τις εκφάνσεις της.

Εστιάζοντας στο ελληνικό φαινόμενο, έκανε λόγο για την πολιτιστική μάλλον παρά φυλετική ανωτερότητα που χαρακτηρίζει αυτά τα μορφώματα, που θεωρούν τα εθνικά θέματα προνομιακό τους πεδίο και, σε αντίθεση με την περίοδο πριν από τη δικτατορία που βρήκαν στέγη στην παραδοσιακή Δεξιά, στη μεταπολίτευση το άνοιγμα της Δεξιάς προς το Κέντρο λειτούργησε ως ανάχωμα.

Αντίθετα, η συμμετοχή εκπροσώπων τους στις μνημονιακές κυβερνήσεις μετά την κρίση του 2008 αναζωπύρωσε τα εθνικιστικά, αντιευρωπαϊκά και αντιπαγκοσμιοποιητικά, ακόμη και τα εξτρεμιστικά ρεύματα που καταγγέλλουν το διεφθαρμένο κατεστημένο, παλιό και νέο. Καταληκτικά παρατήρησε ότι «η Ακρα Δεξιά δυναμώνει όταν αποδυναμώνεται η μνήμη» και η ισχυροποίησή της αποτελεί λόγο κινητοποίησης.

Συγκεκριμένα στοιχεία για την προέλευση του φαινομένου στη χώρα μας συνεισέφερε στην παρουσίαση ο ομότιμος καθηγητής Εκλογικής Κοινωνιολογίας στο ΕΚΠΑ, Ηλίας Νικολακόπουλος: Από την εκλογή Μιχαλολιάκου στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας, που αρχικά ερμηνεύτηκε με όρους κοινωνικής διαστρωμάτωσης, μέχρι την εκλογική εκτίναξη στο 7% το 2012, που επέβαλε την ανίχνευση στις ιστορικές ρίζες της, καθώς φάνηκε η σχέση με περιοχές όπως η Πελοπόννησος και η Μάνη όπου είχε προηγουμένως αναπτυχθεί ακροδεξιό κίνημα. Αναφέρθηκε ακόμη στις εντυπωσιακές οικογενειακές ρίζες των ηγετικών στελεχών της Χ.Α., που είτε είχαν θύματα από τους κομμουνιστές στη διάρκεια της Κατοχής (Παναγιώταροι, Μιχαλολιάκοι, Ζαρούλιες), είτε είχαν συνεργαστεί με τις δυνάμεις Κατοχής, όπως ήταν οι Κασιδιάρηδες, που «επιμελήθηκαν» του μπλόκου της Κοκκινιάς.

«Βλέπουμε μια συνέχεια μετά από δύο γενιές και επανεμφάνιση αυτού του σχετικά μαζικού ρεύματος που είχε συνεργαστεί με τον κατακτητή μέσα από δωσιλογικές ή παραδωσιλογικές οργανώσεις», επισήμανε, προσθέτοντας ότι η συγγραφέας πηγαίνει ακόμη πιο πίσω από την Κατοχή, στο κόμμα της 4ης Αυγούστου και τη μεταξική δικτατορία, που μαζί με τη χούντα της περιόδου 1967-74 αποτελούν τις πλέον διακριτές μήτρες της Ακροδεξιάς.

Αναφέρθηκε επίσης στις μετεμφυλιακές ενσωματώσεις των πιο διακριτών πολιτευτών τους στο κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα της Δεξιάς, που συναντιούνται και στη συνέχεια. Μια κληρονομιά από το κόμμα της 4ης Αυγούστου και τους προδότες της Κατοχής σε απευθείας σύνδεση με το σήμερα, καθώς η επέκταση της Χ.Α. στη Βόρεια Ελλάδα είναι σε περιοχές όπου υπήρχαν ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ του ΕΛΑΣ και των δωσιλογικών σχηματισμών που αναπτύχθηκαν εκεί.

Εκτίμησε ακόμη ότι η περαιτέρω μείωση της πολιτικής δύναμης της Χ.Α. ίσως άρει από τη δικαστική κρίση τον κοινοβουλευτικό μανδύα, αφήνοντας απροκάλυπτη την πραγματική φύση της εγκληματικής οργάνωσης, διευκολύνοντας την καταδίκη της και δίνοντας ακόμη ένα επιχείρημα στη Ν.Δ. ότι είναι αυτή που τους οδήγησε σε δίκη και καταδίκη, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ καθυστερούσε 4 χρόνια.

 

Οι ιδεολογικές δεξαμενές

Στον πλούτο του αρχειακού υλικού που αξιοποίησε η συγγραφέας με διεισδυτική ματιά και στη σπουδαιότητα αυτού του «βιβλιογραφικού μεθοδολογικού και ακαδημαϊκού εγχειρήματος» που συνεισφέρει στη μελέτη της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς αναφέρθηκε η αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας στο Πάντειο, Δέσποινα Παπαδημητρίου, εστιάζοντας ανάμεσα σε άλλα στις ιδεολογικές δεξαμενές που τροφοδότησαν το ακροδεξιό ρεύμα σε αυτό το διάστημα που υπερβαίνει τον μισό αιώνα.

Στην ενόχληση του ακροδεξιού χώρου από την κυκλοφορία του βιβλίου αναφέρθηκε ο δημοσιογράφος της «Εφ.Συν.» και συγγραφέας Δημήτρης Ψαρράς, δίνοντας το συγκεκριμένο παράδειγμα του Γιαννάκενα, παλιού στελέχους του Ελληνικού Μετώπου του Βορίδη και εν συνεχεία του ΛΑΟΣ, που δημοσίευσε μια αρνητική κριτική γι’ αυτό και παρατήρησε: «Η παράθεση των διαδοχικών σχηματισμών αυτής της πολιτικής οικογένειας διευκολύνει τη σύγκριση και μας αποκαλύπτει πτυχές που θα ήταν δύσκολο να εντοπίσουμε με άλλον τρόπο. 

Οχι μόνο τα πρόσωπα που περνούν από το ένα στο άλλο σχήμα, αλλά κυρίως τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται, τα οργανωτικά εργαλεία και τους τρόπους δράσης».

https://www.efsyn.gr/ellada/koinonia/198900_i-diadromi-tis-akrodexias-stin-ellada

-----------------------------------------

Μάγδα Φύσσα: «Τα καταφέραμε... είναι εκτός Βουλής»

Την ικανοποίησή της για το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή δεν κατάφερε να πιάσει το εκλογικό όριο του 3% και συνεπώς είναι πλέον εκτός Κοινοβουλίου, εξέφρασε η μητέρα του Παύλου Φύσσα, Μάγδα.

Παράλληλα, μίλησε για την πίστη της ότι θα υπάρξει δικαίωση τού μέχρι τώρα αγώνα απέναντι στο ναζιστικό μόρφωμα - και κυρίως, δικαίωση του αδικοχαμένου γιου της. 

«Όλοι μαζί, καταφέραμε κάτι πολύ μεγάλο. Είναι εκτός Βουλής», επισήμανε η κ. Φύσσα σε δήλωσή της στο ραδιόφωνο Αθήνα 9.84, εκφράζοντας παράλληλα την αισιοδοξία της για τη συνέχεια.

«Όπως το έχω στο μυαλό μου ήταν μία μαυρίλα γύρω μας, ένα μαύρο πράγμα και τώρα έχει εισχωρήσει μια ακτίνα... έχει αρχίσει να φωτίζει. Πιστεύω και με τη δικαστική απόφαση να ξεμπερδεύουμε με αυτό το μόρφωμα, να ξεμπερδέψει η κοινωνία από αυτό που λέγεται φασισμός-ναζισμός και να πάει εκεί που ήταν, στα έγκατα της γης, στις τρύπες τους. Καταφέραμε όμως κάτι. Όλοι μαζί, καταφέραμε κάτι πολύ μεγάλο. Είναι εκτός Βουλής. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Θα σταματήσουμε να βλέπουμε αυτές τις χυδαιότητες που βλέπαμε μέσα στη Βουλή», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Για τις χυδαιότητες της Χρυσής Αυγής, συμπλήρωσε πως «εγώ τις έχω ζήσει όπως και όλοι όσοι είμαστε στο δικαστήριο. Με το χαμό του παιδιού μου τους έχω στο πετσί μου και δεν πρόκειται να φύγουν ποτέ από πάνω μου, αλλά ας γλιτώσει η κοινωνία από αυτούς», συμπλήρωσε.

 

Το αίμα του Παύλου θα τους πνίξει

Το Κερατσίνι «χαμογελάει και κλαίει μαζί», είπε με νόημα η κ. Φύσσα και σημείωσε ότι «από χθες το βράδυ άρχισαν να μου στέλνουν μηνύματα και θεωρούν ότι είναι δική μου νίκη, αλλά θεωρώ ότι είμαστε όλοι μαζί. Ό,τι έχουμε καταφέρει το έχουμε καταφέρει όλοι μαζί γιατί δεν είχαμε από πουθενά και από κανέναν στήριξη. Γίνεται μια δίκη, η δίκη του αιώνα για εμένα, και δεν υπάρχει κάλυψη από πουθενά, ενημέρωση, μαγνητοσκόπηση της δίκης. Και μεθαύριο τα παιδιά εάν θέλουν να μάθουν τι ακριβώς έχει γίνει δεν θα υπάρχει κάποιο μέσο να το δουν- παρά μόνον το Παρατηρητήριο και αυτό με εθελοντική πρωτοβουλία. Γι΄ αυτό λέω ότι η νίκη είναι όλων μας».

Όσον αφορά τη δίκη, η Μάγδα Φύσσα τόνισε ότι «είναι πολύ σημαντικό ότι οι κατηγορούμενοι δεν θα έλθουν με τη βουλευτική τους ιδιότητα και την έπαρση που τους διέκρινε. Θα σταματήσουν να έχουν και οι ίδιοι οι δικηγόροι τους την έπαρση που είχαν, γιατί έχουμε ακούσει πολλές φορές πως η Χρυσή Αυγή είναι το τρίτο κόμμα, πως τους έχει εκλέξει ο λαός και άλλα τέτοια... Και έτσι ήταν. Τους είχε εκλέξει και τους είχε βγάλει ο λαός, αλλά αυτό διορθώθηκε», προσέθεσε.

«Θέλω να πιστεύω πως θα πάνε όλα καλά και στη δίκη, και κάποια στιγμή θα δικαιωθούμε όλοι εμείς που παλέψαμε για αυτό και πάνω απ΄ όλα θα δικαιωθεί ο Παύλος. Πιστεύω πως θα καταδικαστούν. Δεν πιστεύω με τίποτα ότι ο Παύλος θα το αφήσει έτσι. Δεν υπάρχει περίπτωση. Το αίμα του θα τους πνίξει», κατέληξε η κ. Φύσσα.

https://www.efsyn.gr/node/202898

-----------------------------------------

Πνέει τα λοίσθια η Χρυσή Αυγή

** Ανεξαρτητοποίηση του ευρωβουλευτή Λαγού, προαναγγελία «νέου φορέα»
** Εξαφανισμένα τα στελέχη πρώτης γραμμής, σε οικονομική ασφυξία το νεοναζιστικό μόρφωμα

Το βράδυ των εκλογών της 6ης Μαΐου 2012, η Χρυσή Αυγή μπαίνει για πρώτη φορά στη βουλή με 6,97%, κατακτώντας 21 έδρες. Κατά τις συνήθεις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών, ο Ν. Μιχαλολιάκος μπήκε στα γραφεία του κόμματός του, με τον Γιώργο Γερμενή («Καιάδα») να διατάσσει τους παριστάμενους δημοσιογράφους να σηκωθούν όρθιους («εγέρθητω»), ενώ τον συνόδευαν οι Η. Κασιδιάρης, Η. Παναγιώταρος, Γ. Λαγός, Π. Ηλιόπουλος.

Επτά χρόνια μετά, και ενώ έχουν μεσολαβήσει οι ποινικές διώξεις της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης, διαδικασία που ενεργοποιήθηκε μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα –αφού έως τότε οι δικογραφίες ήταν στα συρτάρια του υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Δένδια- η Χρυσή Αυγή μένει εκτός βουλής (2,93%). Το βράδυ των εκλογών της 7ης Ιούλη 2019, ο Ν. Μιχαλολιάκος περιστοιχισμένος από τον Χρ. Παππά, την κόρη του και άγνωστα στελέχη –επιβεβαιώνοντας μια εικόνα διάλυσης- στέλνει «ένα μήνυμα σε εχθρούς και φίλους εντός εισαγωγικών. Η Χρυσή Αυγή δεν τελείωσε. Ας το πάρουν απόφαση (…) Ζήτω η νίκη».

Αποσάθρωση

Μάλλον, όμως, σβήνει οριστικά το καντήλι του νεοναζιστικού μορφώματος, αφού σε λίγες εβδομάδες που μεσολάβησαν από τις ευρωεκλογές (4,87%, 2 έδρες) έως τις εθνικές εκλογές, η Χρυσή Αυγή έχασε τη στήριξη ψηφοφόρων που θα της έδιναν μια επανείσοδο στο κοινοβούλιο, αλλά έχασε και τη στήριξη επιφανών στελεχών, ολοκληρώνοντας την αποσάθρωση που ξεκίνησε από όταν άνοιξε η δικογραφία για τη ΧΑ. Την περασμένη εβδομάδα, ο ένας από τους δύο ευρωβουλευτές και υπόδικος Γ. Λαγός αποχώρησε από τη Χρυσή Αυγή και ανεξαρτητοποιήθηκε, κρατώντας έτσι την έδρα.

Θυμίζουμε πως για τον Γ. Λαγό, το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών, με βούλευμά του, ήρε την απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, επιβάλλοντάς του πολύ αυστηρούς επιπλέον περιορισμούς. Σύμφωνα με δηλώσεις του αποχώρησε «όχι γιατί υπάρχει κάποιο μίσος ή κάποια κόντρα με την ηγεσία και τη ΧΑ, αλλά γιατί κάνουμε λάθος πολιτικές κινήσεις».

Η αποχώρηση του πρώην πυρηνάρχη Πειραιά Νίκαιας αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για την κατάρρευση της ΧΑ, αφού τον ακολούθησαν άλλα τρία στελέχη και επίσης υπόδικοι για την ηγεσία της εγκληματικής οργάνωσης, ο Γ. Γερμενής, ο Ν. Κούζουλος και ο Π. Ηλιόπουλος, όπως και δεκάδες ακόμα μέλη. Σε δηλώσεις του Π. Ηλιόπουλου, που ακολούθησαν, προαναγγέλλεται δε η ίδρυση «νέου φορέα»: «Το να βλέπω παθητικά τη ΧΑ να αποσυντίθεται, συνέπεια αλλεπάλληλων λαθών, είναι κάτι που δεν ταιριάζει στην προσωπικότητά μου και δεν αρμόζει στις θυσίες μου (…) Προσωπικά θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για Πατρίδα, Θρησκεία και Οικογένεια (…) στο πλευρό χιλιάδων άξιων πατριωτών και ενός νέου φορέα που εδραιώνεται δυναμικά σε ολόκληρη την Ελλάδα».

Χωρίς τον κοινοβουλευτικό μανδύα

Η Χρυσή Αυγή που έχει χάσει πια το μεγαλύτερο μέρος της χρηματοδότησής της (η κρατική χρηματοδότηση έχει ανασταλεί από το 2013, αλλά οι βουλευτές και ευρωβουλευτές αποτελούσαν κύρια πηγή εσόδων, ενώ κάλυπταν και τη μισθοδοσία στελεχών) και δεν μπορεί να στηρίξει καν την κάλυψη των εξόδων των κεντρικών γραφείων της στη Μεσογείων, γι’ αυτό και τα αφήνει, φαίνεται πως βρίσκεται κολλημένη στον τοίχο, την ώρα μάλιστα που η ηγεσία της καλείται στο εδώλιο για να απολογηθεί, χωρίς πια τον μανδύα του κοινοβουλευτικού κόμματος.

Το νούμερο 2 του νεοναζιστικού μορφώματος και υποψήφιος για το δήμο της Αθήνας (κατέγραψε 10,53%), Ηλίας Κασιδιάρης είναι εξαφανισμένος. Παρότι έκανε μία δήλωση μετά το εκλογικό αποτέλεσμα –χωρίς όμως να σταθεί στο πλευρό του «αρχηγού»- πως θα ζητήσει επανακαταμέτρηση των ψήφων, δεν έχει τοποθετηθεί για όσα συμβαίνουν στη Χρυσή Αυγή, ώστε να στείλει μήνυμα ενότητας ή ανασυγκρότησης, με πολλούς να γράφουν πως θα θέσει ζήτημα ηγεσίας, στοιχείο που ακούγεται απίθανο, αφού ο Ν. Μιχαλολιάκος είναι η Χρυσή Αυγή.

Δεν είναι, ωστόσο, διόλου απίθανο να προκύψει ένας νέος φορέας, που θα προσπαθήσει να «αθωώσει» τους κατηγορούμενους, ως θύματα του «αδιαμφησβήτητου αρχηγού». Κάτι τέτοιο, άλλωστε, προσπάθησε να κάνει ο Ν. Μίχος (πρώην βουλευτής της ΧΑ, αποχώρησε τον Σεπτέμβριο του 2017), ο οποίος κατά την απολογία του για τη χρυσαυγίτικη επίθεση στο Συνεργείο στην Ηλιούπολη (10/7/2013) την περασμένη Τρίτη είπε πως ο πρώην συνήγορός του «δεν εκτελούσε αυτά που του έλεγα εγώ… εκτελούσε εντολές της Χρυσής Αυγής, του Μιχαλολιάκου», προσθέτοντας «μου έκρυψαν πράγματα για αυτή και την άλλη δίκη (σ.σ.: εννοεί αυτή της εγκληματικής οργάνωσης).

Η Χρυσή Αυγή πνέει τα λοίσθια. Και όσοι βρίσκονται κατηγορούμενοι για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν με στρατιωτική περιβολή στο όνομα του «Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή» προσπαθούν να πετάξουν από πάνω τους το «χτικιό». Οι απολογίες θα έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς όλοι θα δείχνουν με το δάχτυλο τον διπλανό τους και –κυρίως- αυτόν για τον οποίο μέχρι πριν λίγο καιρό σηκώνονταν όρθιοι και βάραγαν προσοχές. Όλα τελικά έχουν ένα τίμημα.

ΑΠΟΛΟΓΗΘΗΚΕ Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ

Ένα απλά εξοργιστικό μάθημα ζωής

Η στιγμή της απολογίας είναι η ώρα που ο κατηγορούμενος θα πει τη δική του «αλήθεια», τι συνέβη, γιατί, πώς αισθάνεται κατόπιν. Είναι μια στιγμή που επιβάλλει τη σιωπή όσων παρευρίσκονται, ώστε ο κατηγορούμενος να έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ό,τι και να πει, βρισκόμενος μπροστά σε μια έδρα δικαστών, που κάθονται πάντα πολύ πιο ψηλά από το ύψος του –κερδίζοντας έτσι θεατρικά, μία ανωτερότητα- είναι κατανοητό, αν και όχι απαραίτητα αποδεκτό. Αλλά πάντως κατανοητό.

Και ύστερα ήρθε η φράση «ήταν μια απλή ανθρωποκτονία και την έκαναν ολόκληρη ιστορία». Προσωπικά δεν θα ανέμενα από τον δολοφόνο του Π. Φύσσα, ο οποίος συνελήφθη επ’ αυτοφώρω, στον τόπο του εγκλήματος, με το όπλο του εγκλήματος πεταμένο ελάχιστα μέτρα από το σημείο που στεκόταν, να δείξει μεταμέλεια ή να παρουσιάσει πώς έγιναν τα γεγονότα, τα οποία έχουν καταγραφεί από πολλές κάμερες. Δεν θα ανέμενα από τον Γ. Ρουπακιά να έχει το θάρρος να παραδεχτεί τα κίνητρα της δολοφονίας, την ιδεολογία του και το ρόλο του μέσα στη Χρυσή Αυγή, αφού αποδείχτηκε πως εκτελούσε εντολές.

Όμως, το να σταθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου και με μία μόνο φράση να θεωρήσει τη δολοφονία ενός ανθρώπου, ως μια απλή πράξη, ως κάτι που μπορεί να συμβεί είναι ένα μεγάλο –εξοργιστικά επίπονο- μάθημα, όχι για την απονομή της δικαιοσύνης, αλλά για την ίδια τη ζωή.

Ο φασισμός αναγνωρίζει το δικαίωμα στη ζωή μόνο στους ομοϊδεάτες του. Όλοι οι υπόλοιποι μπορούν απλά να ζουν, έως να βρεθούν στο δρόμο του. Αλλά τελικά, με αγώνες –και δυστυχώς- και με αίμα, όλα αυτά ανατρέπονται, όχι έτσι απλά, αλλά ανατρέπονται.

http://epohi.gr/pneei-ta-loisthia-h-xrysh-augh/ 

____________________________________________________________________________________

ΚΥΠΡΙΟΙ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ των Διεθνών Ταξιαρχιών

ΚΥΠΡΙΟΙ  ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ  των  Διεθνών  Ταξιαρχιών

του  Βαγγέλη  Πάλλα  *

90χρονα ΚΚΚ-ΑΚΕΛ ● «Οι Κύπριοι εθελοντές με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν, κυρίως, ενεργά μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεγάλης Βρετανίας που λειτουργούσαν εντός του “κυπριακού τμήματος” και παρήγαγαν το δικό τους προπαγανδιστικό υλικό στην ελληνική γλώσσα».

Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος, 1936-1939. Μάχη της Χαράμα, Φλεβάρης 1937, μάχη του Τερουέλ, Δεκέμβρης 1937-Φλεβάρης 1938. Γιατί άραγε θυμηθήκαμε αυτόν τον αιματηρό πόλεμο και τις συγκεκριμένες μάχες; Όχι μόνο γιατί φέτος συμπληρώνονται 80 χρόνια από την έναρξη εκείνου του πολέμου αλλά και γιατί σ’ αυτές τις αποφασιστικής σημασίας μάχες, πολέμησαν Κύπριοι αντιφασίστες εθελοντές και πολλοί απ’ αυτούς σκοτώθηκαν θυσιάζοντας τη ζωή τους στον βωμό του διεθνιστικού καθήκοντος και του αντιφασιστικού αγώνα.

Ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος είναι ένα από τα πιο δραματικά γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας του 20ού αιώνα. Στη δεκαετία του 1930 η ισπανική κοινωνία είχε φτάσει σε ένα κομβικό σημείο. Η βασανιστική αργή ανάπτυξη του καπιταλισμού, τα ισχυρά μισοφεουδαρχικά κατάλοιπα, οι κατά καιρούς μεταρρυθμίσεις που έμειναν στα μισά του δρόμου, ο απόηχος ενός βίαιου αυτοκρατορικού παρελθόντος, τα σοβαρά ελλείμματα δημοκρατίας και η απουσία κοινοβουλευτικής παράδοσης, τα συχνά πραξικοπήματα, η δεσπόζουσα θέση της Καθολικής Εκκλησίας, το άλυτο πρόβλημα της γης, η ανάπτυξη της εργατικής τάξης χωρίς ωστόσο να έχει δικαιώματα και ενώ κατά κανόνα πνίγονταν στο αίμα οι κινητοποιήσεις της, όλα αυτά τα στοιχεία συνέθεταν ένα εκρηκτικό μείγμα.

Μέσα σ’ αυτό το τεταμένο κλίμα, το Λαϊκό Μέτωπο κερδίζει τις εκλογές του Φλεβάρη 1936. Το Λαϊκό Μέτωπο ήταν ένας ευρύς συνασπισμός πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της Αριστεράς και του Κέντρου. Γεννήθηκε έτσι η προοπτική και η ελπίδα μιας διαφορετικής πορείας προς τη δημοκρατία και την κοινωνική πρόοδο.

Οι συντηρητικές δυνάμεις όμως αντέδρασαν σ’ αυτή την προοπτική. Δεν είχαν καμιά διάθεση να αποχωριστούν προνόμια και τη δεσπόζουσα θέση τους. Αρνήθηκαν να αποδεχτούν την ετυμηγορία του λαού όπως αυτή εκφράστηκε στις εκλογές. Και πήραν τα όπλα για να ανατρέψουν την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου και να συντηρήσουν στην εξουσία την παλιά τάξη πραγμάτων.

Εκφραστής αυτών των δυνάμεων έγινε ο στρατηγός Φράνκο. Το πραξικόπημα της 18ης Ιουλίου 1936 με ηγέτη τον Φράνκο σήμανε την έναρξη του τρίχρονου αιματηρού και καταστροφικού εμφύλιου πολέμου. Ενός εμφύλιου πολέμου που σύντομα απέκτησε πανευρωπαϊκές και διεθνείς διαστάσεις.

Ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος χαρακτηρίστηκε –ασφαλώς όχι άδικα– προοίμιο του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Στην Ισπανία όπως και κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο συγκρούστηκαν σε μια μάχη ζωής και θανάτου ο φασισμός από τη μια με τη δημοκρατία και την πρόοδο από την άλλη.

Στα πολεμικά πεδία της Ισπανίας δεν αντιπαρατάχθηκαν μόνο οι ντόπιες φασιστικές δυνάμεις με τις ντόπιες προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις. Αντιπαρατάχθηκε ολόκληρος ο φασιστικός κόσμος της εποχής με όλες εκείνες τις δυνάμεις που αντιπροσώπευαν τη δημοκρατία και την πρόοδο παγκοσμίως.

Χίτλερ και Μουσολίνι ενίσχυσαν με κάθε μέσο τον πραξικοπηματία ομοϊδεάτη τους Φράνκο. Του παραχώρησαν όπλα, αεροπλάνα και δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες να πολεμούν στο πλευρό του. Αντίθετα, Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ κ.ά. συγκρότησαν την Επιτροπή μη Επέμβασης και ως επακόλουθο επέβαλαν εμπάργκο όπλων στις αντιμαχόμενες παρατάξεις. Αυτό το εμπάργκο όμως έπληττε μόνο τους δημοκρατικούς, καθώς ο Φράνκο προμηθευόταν ασταμάτητα όπλα από τη ναζιστική Γερμανία και τη φασιστική Ιταλία. Μόνο ένα κράτος ενίσχυσε, ως κράτος, τη νόμιμη δημοκρατική ισπανική κυβέρνηση, και αυτό ήταν η Σοβιετική Ένωση.

Η πολιτική της μη επέμβασης κατέστησε αναγκαία τη δραστηριοποίηση του λαϊκού παράγοντα. Με πρωτοβουλία των κομμουνιστών συγκροτούνται οι Διεθνείς Ταξιαρχίες. Σ’ αυτές, πέρα από τους κομμουνιστές, μετέχουν σοσιαλιστές, καθολικοί και άλλοι δημοκρατικοί πολίτες και αντιφασίστες κάθε ιδεολογικοπολιτικής απόχρωσης. 

Οι Διεθνείς Ταξιαρχίες κατεβαίνουν στην Ισπανία και πολεμούν στο πλευρό των δημοκρατικών δυνάμεων. Υπολογίζεται ότι γύρω στις 60 χιλιάδες είναι οι διεθνιστές αντιφασίστες που πήγαν στην Ισπανία για να πολεμήσουν τον φασισμό. 

Οι Διεθνείς Ταξιαρχίες διαδραμάτισαν αποφασιστικό ρόλο στην άμυνα της Μαδρίτης και διακρίθηκαν σε όλες τις μεγάλες μάχες του τρίχρονου αντιφασιστικού πολέμου. Υπήρξαν η πιο ρωμαλέα έκφραση διεθνιστικής αλληλεγγύης που γνώρισε ο κόσμος.

Κύπριοι αντιφασίστες.   

Από τούτο το προσκλητήριο δεν έλειψε και η Κύπρος. Η Κύπρος που στέναζε τότε κάτω από την καταπίεση της βρετανικής αποικιοκρατίας στα χρόνια της Παλμεροκρατίας. 

Δεκάδες συμπατριώτες μας έσπευσαν εθελοντικά στην Ισπανία και εντάχθηκαν στις δυνάμεις των Διεθνών Ταξιαρχιών. Ο Πολ Στρόγγος, που μελέτησε διεξοδικά το θέμα στο βιβλίο του «Ισπανικές Θερμοπύλες – Κύπριοι εθελοντές στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, 1936-39», εκτιμά ότι οι Κύπριοι εθελοντές ήταν 57.

Σύμφωνα με τις έρευνές του, 19 από αυτούς έπεσαν πολεμώντας ηρωικά για τη δημοκρατία και την ελευθερία του ισπανικού λαού. Αν λάβουμε υπόψη τον πληθυσμό της Κύπρου τότε, ίσως αναλογικά οι Κύπριοι εθελοντές να ήσαν οι περισσότεροι από κάθε άλλη χώρα.

Οι Κύπριοι αντιφασίστες στην ολότητά τους ήταν Κύπριοι μετανάστες στην Αγγλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες χώρες. Μέσα στις συνθήκες της Παλμεροκρατίας δεν ήταν δυνατόν να μεταβούν εθελοντές απευθείας από την Κύπρο. Όλοι οι Κύπριοι των Διεθνών Ταξιαρχιών ανήκαν στον αριστερό χώρο.

Όπως αναφέρει ο Πολ Στρόγγος: «Οι Κύπριοι εθελοντές με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν, κυρίως, ενεργά μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεγάλης Βρετανίας που λειτουργούσαν εντός του “κυπριακού τμήματος” και παρήγαγαν το δικό τους προπαγανδιστικό υλικό στην ελληνική γλώσσα». Ενώ για τους Κύπριους εθελοντές από τις ΗΠΑ αναφέρει ότι «ήταν πολιτικά ενεργοί στο Κομμουνιστικό Κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών και στην “Παγκυπριακή”, την κύρια κυπριακή πολιτιστική οργάνωση στις ΗΠΑ στη διάρκεια της δεκαετίας του 1930».

Αρκετοί από τους Κύπριους εθελοντές πριν μεταναστεύσουν ήταν μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου, όπως ο Γιακουμής Γεωργίου και ο Κώστας Λαπηθιώτης, που ήταν μάλιστα μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΚ. Ο πιο γνωστός από τους Κύπριους εθελοντές είναι ο μετέπειτα γ.γ. του ΑΚΕΛ, Ε. Παπαϊωάννου, ο οποίος μάλιστα τραυματίστηκε στο μέτωπο της Κόρδοβα. Αλλος γνωστός μαχητής της Ισπανίας είναι ο Μιχαλάκης Οικονομίδης, που έφτασε μάλιστα στον βαθμό του πολιτικού κομισάριου στη μονάδα όπου υπηρετούσε. Πληγώθηκε στη μάχη της Χαράμα.

Στη μάχη της Χαράμα που αναφέραμε στην αρχή του σημειώματος σκοτώθηκαν οι Παναγιώτης Κατσαρόνας από Λάρνακα, Κωνσταντίνος Αυγερινός, Κύπριος με καταγωγή από Κωνσταντινούπολη, Νίκος Πέρδικος από Γιαλούσα, Αγγελος Ρωμάνης από Λευκωσία. 

Στη μάχη του Τερουέλ πολέμησαν αρκετοί Κύπριοι αντιφασίστες όπως ο Αναστάσης Αντωνίου από Αγ. Ηλία (σκοτώθηκε τον Μάρτη του 1938 στο Κάσπε), ο Ιάκωβος Κούμουλλος από Λεύκαρα (σκοτώθηκε στο μέτωπο της Αραγονίας τον Μάρτη του 1938), ο Χρίστος Κωνσταντίνου από Μπέλα Παΐς (σκοτώθηκε επίσης στο μέτωπο της Αραγονίας τον Μάρτη του 1938), ο Δημήτρης Τσινίκολας από Αγ. Ηλία (σκοτώθηκε στο Μπελτσίτε τον Μάρτη του 1938), ο Σπύρος Παντελίδης από Κάτω Δρυ (σκοτώθηκε το 1938), ο Βασίλης Παττίχης από Λεύκαρα (σκοτώθηκε στο Μπελτσίτε τον Μάρτη του 1938), ο Σέργιος Ρωσίδης από Πυργά (σκοτώθηκε στο μέτωπο της Αραγονίας τον Μάρτη του 1938).

Οι υπόλοιποι πεσόντες Κύπριοι αντιφασίστες στα μέτωπα της Ισπανίας είναι ο Αχιλλέας Κανάρης από Λευκωσία, ο Γιώργος Πανταζής από Κυθρέα, ο Λούκας Ορφανίδης από Ακάκι, ο Χρίστος Χριστοδούλου από Ριζοκάρπασο, ο Ιωάννης Δήμας, ο Δημήτρης Δημητρίου, ο Γ. Γεωργαλλάς, ο Μ. Θεόδουλος.

Ας είναι αυτή η αναφορά μνημόσυνο τιμής για τους Κύπριους αντιφασίστες της Ισπανίας, και όσους έπεσαν εκεί και όσους επέζησαν του πολέμου.

Σελίδα δόξας και τιμής

Η συμμετοχή των Κύπριων αντιφασιστών στις Διεθνείς Ταξιαρχίες συνιστά ένα ηρωικό και πολύ σημαντικό κεφάλαιο όχι μόνο της ιστορίας του ΚΚΚ-ΑΚΕΛ, αλλά και της Κύπρου ευρύτερα. Δυστυχώς αυτό το κεφάλαιο έχει θαφτεί κυριολεκτικά από την επίσημη ιστοριογραφία. Ο λόγος είναι προφανής και εξόχως ιδεολογικο-πολιτικός.

Δεν πρόκειται για «εθνικό» αγώνα με πρωταγωνιστές ανθρώπους της Δεξιάς. Πρόκειται για έναν αντιφασιστικό διεθνιστικό αγώνα με πρωταγωνιστές Κύπριους κομμουνιστές, για τούτο και είναι προτιμότερο για ορισμένους να ξεχαστεί.

Όμως δεν μπορούμε και ούτε πρέπει να επιτρέψουμε να ξεχαστεί. Αιώνια θα είναι η ευγνωμοσύνη, η δόξα και η τιμή για τους ήρωες Κύπριους αντιφασίστες της Ισπανίας.

Το Ινστιτούτο Ερευνών «Προμηθέας» σε συνεργασία με το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου πραγματοποίησαν πέρσι τον Φλεβάρη επιστημονικό συνέδριο με τίτλο «Ισπανικός Εμφύλιος: Κύπρος, Ελλάδα και Ευρώπη». Στο συνέδριο έγιναν πολύ ενδιαφέρουσες ανακοινώσεις.

Ο «Προμηθέας» εξέδωσε τα πρακτικά του συνεδρίου, τα οποία ο καθένας που ενδιαφέρεται μπορεί να προμηθευτεί. Από εκεί είναι και τα δύο αποσπάσματα από την παρέμβαση του Π. Στρόγγου που αναφέρονται στο κείμενο. 

Προσκύνημα τιμής   

Στα περίχωρα της Μαδρίτης βρίσκεται το κοιμητήριο Fuencarral. Στο κοιμητήριο αυτό θάβονταν οι νεκροί των Διεθνών Ταξιαρχιών που έπεσαν υπερασπιζόμενοι την ισπανική πρωτεύουσα. Μετά την επικράτηση του Φράνκο, ο δικτάτορας φρόντισε να εξαλείψει κάθε ίχνος του κοιμητηρίου που θύμιζε τις Διεθνείς Ταξιαρχίες. 

Με την αποκατάσταση της δημοκρατίας, άρχισε και η αποκατάσταση του κοιμητηρίου.

Ανεγέρθησαν μνημεία των πεσόντων από διάφορες χώρες. Αναρτήθηκαν αναμνηστικές πλάκες που θυμίζουν τη θυσία τους.

Ο πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ισπανία κ. Αντώνης Τουμαζής ανέλαβε, προς τιμήν του, την πρωτοβουλία το 2011 και εντοίχισε στον τοίχο των εθελοντών πλάκα που μνημονεύει τη συμμετοχή της Κύπρου και τις θυσίες των Κύπριων εθελοντών στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Ο κάθε Κύπριος δημοκράτης που επισκέπτεται τη Μαδρίτη οφείλει ένα προσκύνημα στον ιερό τούτο χώρο. 

Απόσπασμα από τις «Ενθυμίσεις από τη ζωή μου»  

Του Εζεκία Παπαϊωάννου

Κι’ επιτέλους. Τις πρώτες πρωινές ώρες κάποιας ημέρας του Δεκέμβρη 1936 μας ξύπνησαν για να μας πουν ότι έφθασαν τα όπλα που αναμέναμε. Ανοίξαμε τις κάσες και μοιράσαμε τα όπλα στους εθελοντές. Ήταν Μεξικάνικα όπλα παλαιού τύπου, που ούτε και στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν χρησιμοποιούσαν. Σφαιροθήκη όχι μόνο δεν υπήρχε αλλά και για να τοποθετήσεις μια σφαίρα στην κάννη του όπλου έπρεπε να την σπρώξεις με το δάχτυλό σου. Οπωσδήποτε όμως όπλα ήσαν κι’ ήταν καλύτερα έστω κι’ αυτά παρά καθόλου. Δεν πέρασε λίγη ώρα από τη στιγμή που πήραμε τα όπλα κι’ επιβιβαστήκαμε σε μια αμαξοστοιχία που θα μας πήγαινε στο μέτωπο. Την άλλη μέρα, το πρωί φτάσαμε στην πόλη Αντιούχα, περιοχή Κόρδοβας. Μάθαμε ότι τα φασιστικά στρατεύματα έκαμναν μια επίθεση για να καταλάβουν την πόλη Αντιούχα. Από το σιδηροδρομικό σταθμό μέχρι την πόλη, όπου μπήκαμε σε στρατιωτικό σχηματισμό πεζοί, ο λαός μάς επευφημούσε και ζητωκραύγαζε. «Βίβα Ρούσια», «Ζήτω η Ρωσία», φώναζαν. Φαίνεται ότι μας πήραν για Ρώσους ή αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο ισπανικός λαός εξεδήλωνε την ευγνωμοσύνη του προς τη χώρα των Σοβιέτ που υποστήριζε ηθικά, πολιτικά και υλικά τις δημοκρατικές δυνάμεις της Ισπανίας και τη νόμιμη Δημοκρατική της Κυβέρνηση. Περάσαμε από την πόλη και βγήκαμε κάπου 2 χιλιόμετρα έξω από αυτήν όπου και στρατοπεδεύσαμε.

Τη νύχτα ήμουνα φρουρός μαζί με άλλους αγωνιστές της διεθνούς Ταξιαρχίας. Φρουρούσα πάνω σ’ ένα ύψωμα και το κρύο ήταν πολύ τσουχτερό γιατί ήταν Δεκέμβρης και γιατί πάνω στα πιο ψηλά βουνά είχε χιονίσει. Ολο το βράδυ περπατούσα για να μην παγώσω από το κρύο. Τελικά κάποιος άλλος φρουρός με αντικατέστησε για να κοιμηθώ λιγάκι. Και πού να κοιμηθώ; Στο ύπαιθρο βέβαια, γιατί εδώ ήμασταν όχι πολύ μακριά από το Μέτωπο και εξάλλου σπίτια κοντά δεν υπήρχαν. Εσκαψα λίγο κάτω από ένα θάμνο και κουλουρώθηκα μαργωμένος από το κρύο.

Δεν πρόφτασε να με πάρει ο ύπνος και μας ξυπνούν. Έπρεπε να μπούμε στην αντεπίθεση για να ρίξουμε τους φασίστες πίσω γιατί έκαμναν προέλαση να καταλάβουν την πόλη Αντιούχα. Προχωρούσαμε σε ανώμαλο έδαφος με εληές και χαρουπιές εδώ και εκεί οπόταν μας επετέθηκε η φασιστική αεροπορία. Καλυφθήκαμε, όσοι μπορούσαμε, κάτω από δένδρα και μέσα σε χαντάκια μέχρι που να περάσουν τα αεροπλάνα και να συνεχίσουμε την επίθεσή μας. Εγώ έπεσα πρηνηδόν κάτω από μια μικρή εληά που βρέθηκε κοντά μου και όταν ύστερα από λίγο σήκωσα το κεφάλι πρόσεξα ότι σχεδόν δίπλα μου ένας αγωνιστής της Διεθνούς Ταξιαρχίας ήταν νεκρός.

Τον κτύπησε η οβίδα του αεροπλάνου στο στήθος και του άνοιξε μια πληγή κάπου δυο ίντζες διάμετρο. Στάθηκα για λίγο όρθιος με σκυφτό το κεφάλι πάνω από το πτώμα του συντρόφου μου κι’ ορκίστηκα να εκδικηθώ τον σκοτωμό του.

Η αντεπίθεση όμως των δυνάμεων της Διεθνούς Ταξιαρχίας και συγκεκριμένα του τάγματος «Ανρύ Μπαρπύς» στο οποίο ανήκαμε, βρισκόταν στην εξέλιξή της κι’ έπρεπε να προχωρήσουμε και μάλιστα κάτω από τα καταιγιστικά πυρά των φασιστικών δυνάμεων. Απέναντί μας είχαμε Μαροκινά στρατεύματα που πολεμούσαν με τον Φράνκο. Τι ειρωνεία, έλεγα στον εαυτό μου, να μας πολεμούν αποικιακά στρατεύματα που υφίστανται την άγρια καταπίεση κι’ εκμετάλλευση της ισπανικής άρχουσας τάξης και ιδιαίτερα των πιο αντιδραστικών της δυνάμεων, των φασιστικών. Τα Μαροκινά στρατεύματα ήσαν από τα πιο επίλεχτα στρατεύματα του Φράνκο. Δύσκολα, πολύ δύσκολα υποχωρούσαν οι Μαροκινοί στρατιώτες. Έπρεπε να τους εξοντώσεις για να μπορέσεις να προχωρήσεις.

Ήταν ήδη η δεύτερη μέρα στο μέτωπο και μόλις κατορθώσαμε να προχωρήσουμε ένα χιλιόμετρο. Οι φασίστες μάς έβαλλαν με τα πυροβόλα, τα μυδραλιοβόλα, τα αυτόματα όπλα, τα αεροπλάνα κι’ εμείς το πιο ισχυρό όπλο που διαθέταμε ήταν το μυδραλιοβόλο τύπου «Χότζικς». Όπλο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ή και παλαιότερο. Είχαμε και ένα κανονάκι το οποίο έριχνε κάθε 15 λεπτά περίπου χωρίς μεγάλη αποτελεσματικότητα.

Την τρίτη μέρα στο μέτωπο και κατά τις πρώτες πρωινές ώρες άναψε σφοδρή μάχη. Ο σκοπευτής ενός των μυδραλιοβόλων «Χότζικς» που είχαμε, σκοτώθηκε και ο Γάλλος αξιωματικός ζητούσε επίμονα «εθελοντή να τον αντικαταστήσει». Δεν προσφερόταν όμως εθελοντής γιατί δεν ήξεραν το χειρισμό του «Χότζικς» αφού δεν είχαν δει προηγούμενα τέτοιο όπλο. Το «Χότζικς» χρειάζεται νερό, γι’ αυτό και πρέπει πάντα να κουβαλάς ένα δοχείο με νερό μαζί σου για να κρυώνει.

Κάποιος τελικά προσφέρθηκε σαν σκοπευτής του «Χότζικς». Τόσο πολύ χρησιμοποιήθηκε όμως το «Χότζικς» και το νερό είχε στο μεταξύ σωθεί, που έγινε κόκκινο σαν κάρβουνο αναμμένο και σταμάτησε. Εγώ ήμουνα μόλις τρία μέτρα μακριά. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή έπεσε και μια οβίδα κοντά μας και έχασα τις αισθήσεις μου. Αυτό που ξέρω είναι ότι ξύπνησα σε κάποιο σταθμό πρώτων βοηθειών στην πόλη Αντιούχα όπου μου έδεσαν τις πληγές μου και με μετάφεραν στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης Μούρθια που είναι προς το νοτιοανατολικό τμήμα της Ισπανίας.

Είχα τραύματα στο αριστερό πόδι και το αριστερό χέρι. 

https://www.efsyn.gr/nisides/205307_kyprioi-antifasistes-ton-diethnon-taxiarhion/

*

 __________________________________________________________________________

Το  «καυτό»  καλοκαίρι  της  Κύπρου 

Τι  θα  σήμαινε η αποχώρηση της UNFICYP

Κυριάκος Πιερίδης 17/06/2019

Ενα θερμό καλοκαίρι σε περιβάλλον εντάσεων αναμένει την Κύπρο. Οι παράγοντες που οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα είναι πολύ συγκεκριμένοι: από τη μία, η διαδικασία για επανεκκίνηση των διαπραγματεύσεων επίλυσης είναι νεκρή και, από την άλλη, οι αφορμές για την πρόκληση κρίσεων από την πλευρά της Τουρκίας, σε πιεστικές συνθήκες για τον Ταγίπ Ερντογάν, πολλαπλασιάζονται.


Η πιθανότητα πρόκλησης ενός σοβαρού περιστατικού ή ακόμα και θερμού επεισοδίου στη θάλασσα (κυπριακή ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα, Καστελόριζο) δεν υποτιμώνται καθόλου από κανέναν στην Αθήνα και τη Λευκωσία. Παράλληλα, η περίοδος αυτή μπορεί να εκληφθεί ως μεταβατική για την Ελλάδα, λόγω των εθνικών εκλογών, άρα και βολική για όλους όσοι στην Αγκυρα αναζητούν το «timing» για νέα τετελεσμένα.


Στα δύο χρόνια που πέρασαν από τη Διεθνή Διάσκεψη για την Κύπρο στο Κραν Μοντανά, η κατάσταση στο νησί έχει ολικά ανατραπεί. Το διαπραγματευτικό κεκτημένο που έφερε τις δύο κοινότητες, ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή, σε ακτίνα στρατηγικής συμφωνίας, έχει υποσκαφθεί, αφού κανείς δεν γνωρίζει πού στέκουν οι δύο πλευρές σε κρίσιμες πτυχές του προβλήματος.


Η επαναπροσέγγιση και η εμπιστοσύνη είναι ανύπαρκτες και η διεθνής κοινότητα, ο ΟΗΕ και η Ε.Ε., πλήρως αποστασιοποιημένοι. Μετά τον γ.γ. Αντόνιο Γκουτέρες, ήρθε η σειρά του απερχόμενου προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, να κάνει λόγο για το Κυπριακό ως μία από τις αποτυχίες της θητείας του: «Ημασταν τόσο κοντά και μετά τα πάντα εξανεμίστηκαν».

Η «νεκρή» διαδικασία και η ειρηνευτική δύναμη

Η Γιούρι Κιν, διευθύντρια Νοτίου Ευρώπης στο υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, περιέγραψε με δυο λόγια την κατάσταση: Εδώ και δύο χρόνια η διαδικασία είναι νεκρή!


Η διαπίστωση αυτή διαψεύδει εντυπώσεις που κατά καιρούς δημιουργούνται, ότι «κάτι κινείται» στο παρασκήνιο. Στην πραγματικότητα, όλα είναι νεκρά και έχουν ενταθεί οι αβεβαιότητες. Περί τα τέλη Ιουνίου, θα διεξαχθεί η ανά εξάμηνο συζήτηση στο Συμβούλιο Ασφαλείας για την ανανέωση της θητείας της διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ (UNFICYP) που βρίσκεται στην Κύπρο από το…1964. Η ανανέωση της εντολής της UNFICYP απαιτεί την ομόφωνη τοποθέτηση των μόνιμων μελών του Σ.Α., που σήμερα δεν είναι πλέον δεδομένη.


Πρώτοι οι Αμερικανοί διαχωρίζουν τη θέση τους: «Οι ειρηνευτικές επιχειρήσεις του ΟΗΕ πρέπει να υποστηρίζουν και όχι να υποκαθιστούν την πολιτική διαδικασία, ενώ πρέπει να έχουν στρατηγική εξόδου: τα χρήματα των φορολογουμένων είναι πολύτιμα και δεν μπορούμε να συνεχίζουμε να πληρώνουμε υποστηρίζοντας αυτή τη διαδικασία...» (Γιούρι Κιν, 9 Ιουνίου 2019).


Το Συμβούλιο Ασφαλείας εξετάζει τρία σενάρια ως μέρος της «στρατηγικής εξόδου» της UNFICYP: πρώτον, την αναθεώρηση της εντολής της, ώστε να πάψει να έχει τον χαρακτήρα στρατιωτικής επιτήρησης της νεκράς ζώνης, δεύτερον την περαιτέρω μείωση της δύναμης, χωρίς αλλοίωση της εντολής της και, τρίτον, ένα συνδυασμό και των δύο.


Η κυβέρνηση του Ν. Αναστασιάδη καταβάλλει επίμοχθη προσπάθεια να συντηρήσει την παρουσία της UNFICYP, ψάχνοντας διαύλους επικοινωνίας κατευθείαν με τη διοίκηση Τραμπ. Η Λευκωσία έχει επίγνωση της τροπής που θα λάβουν τα γεγονότα, αν συμβεί το χειρότερο σενάριο –ή απόσυρση ή κινηθεί η «στρατηγική εξόδου». Το αντιλαμβάνονται και οι περισσότεροι στο Συμβούλιο Ασφαλείας, γιατί βλέπουν τι συμβαίνει τώρα στην ανοιχτή θάλασσα και ο κίνδυνος συνολικής αποσταθεροποίησης θα επεκταθεί και στην ξηρά.


Η UNFICYP, αυτή τη στιγμή, επιτηρεί μια εκτενή νεκρά ζώνη μήκους 180 χιλιομέτρων που καλύπτει το 3% του εδάφους της κυπριακής επικράτειας. Αν αποσυρθεί ή αλλάξει ουσιωδώς η εντολή της, θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου: από τις απλές φιλονικίες μεταξύ γεωργών που καλλιεργούν χωράφια μέχρι τη διακίνηση εγκληματικών στοιχείων, τη δημιουργία μιας διάτρητης γραμμής για διοχέτευση ναρκωτικών, σωματεμπορία και λαθροδιακίνηση μεταναστών, μέχρι την επέκταση της τουρκικής κατοχής κ.ο.κ. Το πιο επικίνδυνο σενάριο είναι το τελευταίο: δεν θα υπάρχει κανείς να συγκρατεί τη γραμμή κατάπαυσης του πυρός του 1974 ανάμεσα στους δύο στρατούς. Τότε η κατάσταση θα γίνει εκρηκτική.

S-400, κυρώσεις και εντάλματα

Το υπουργείο Εξωτερικών στην Κύπρο παρακολουθεί την κορύφωση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Τουρκία για τους S-400 και θεωρεί ότι εξ αυτής κερδίζει στήριξη από ισχυρούς κύκλους στην Ουάσινγκτον, έναντι των προκλήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ. Στο διπλωματικό μέτωπο των Βρυξελλών, εξάλλου, ο ΥΠΕΞ Ν. Χριστοδουλίδης καλλιέργησε προσδοκίες ακόμα και για κυρώσεις σε βάρος της Αγκυρας από την πλευρά της Ε.Ε. και έκανε τον πρόεδρο Ν. Αναστασιάδη να σηκώσει τον πήχη.


Τώρα και οι δύο προσπαθούν να δουν τι άλλο πέρα από δηλώσεις αλληλεγγύης μπορούν να δώσουν για ικανοποίηση ενός εσωτερικού ακροατηρίου, που βομβαρδίζεται από τις καθημερινές ειδήσεις. Η Τουρκία, από τη δική της πλευρά, αντιδρά με εκνευρισμό στην απόφαση της Λευκωσίας να εκδώσει ευρωπαϊκά εντάλματα σύλληψης του πληρώματος του «Φατίχ», ασχέτως αν η εκτέλεσή τους είναι αμφίβολη.


Εχοντας επιβάλει επαναληπτικές εκλογές για την Κωνσταντινούπολη στις 23 Ιουλίου και εν αναμονή της κάλπης, ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν βάζει πλέον μονίμως στο στόχαστρο την κυπριακή ΑΟΖ, προαναγγέλλοντας νέα τετελεσμένα και γεωτρήσεις. Το παιχνίδι με τη… φωτιά θα έχει, ως φαίνεται, συνέχεια τους επόμενους μήνες.

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών

_______________________________________________________________________________

ΤΣΙΕΛΕΠΗΣ: «ΚΟΤΣΙΑΝΙ» ΤΗΣ ΑΟΖ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΜΕ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

ΤΣΙΕΛΕΠΗΣ:  «ΚΟΤΣΙΑΝΙ»  ΤΗΣ  ΑΟΖ  ΘΑ  ΕΧΟΥΜΕ  ΜΟΝΟ  ΜΕ  ΣΥΜΦΩΝΙΑ  ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗΣ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΤΟΥΡΚΙΑ

Του Τ. Τσιελεπή

«Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας όντως προνοεί πως όπου υπάρχουν διαφιλονικούμενες περιοχές, μέχρι να καταλήξεις σε οριοθέτηση πρέπει να αποφεύγεις ενέργειες που να προκαταλαμβάνουν το τελικό αποτέλεσμα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η Τουρκία νομιμοποιείται να πραγματοποιεί έρευνες και γεωτρήσεις όπου επιθυμεί και μάλιστα πολύ πέραν της μέσης γραμμής, φθάνοντας ακόμη και απέναντι από τις νότιες ακτές μας». Την υπόδειξη αυτή έκανε ο νομικός – διεθνολόγος Τουμάζος Τσιελεπής μιλώντας για τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί, με τον «Πορθητή» και το «Φατίχ» να σεργιανίζουν στις βορειοδυτικές ακτές παραγνωρίζοντας το Διεθνές Δίκαιο και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αναφερόμενος στο ιστορικό των συμφωνιών οριοθέτησης της κυπριακής ΑΟΖ με γειτονικές χώρες, ο Τ. Τσιελεπής υπενθύμισε ότι έγιναν συμφωνίες με την Αίγυπτο, το Ισραήλ και τον Λίβανο (η τελευταία δεν έχει ακόμη επικυρωθεί από τη γείτονα χώρα), αλλά δεν υπάρχει συμφωνία με την Τουρκία, όπως και με τη Συρία και την Ελλάδα, υπό σειρά συντρεχουσών προϋποθέσεων.

«Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι με την Τουρκία», εξηγεί. «Εμείς έχουμε μια λανθασμένη εντύπωση ότι επειδή χαράξαμε τη γραμμή στη μέση απόσταση με την Τουρκία -και σωστά κάναμε- αυτή είναι και η ΑΟΖ μας.  Θα γίνει και με βούλα δική μας ΑΟΖ, θα «κοτσιανιαστεί», όταν υπογραφεί συμφωνία οριοθέτησης. Προς το παρόν είναι αυτό που –ορθά– διεκδικούμε στη μέση γραμμή. Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας προβλέπει σχετικά ότι πρέπει να κάνεις συμφωνία οριοθέτησης και αν αυτό δεν καταστεί δυνατό, τότε πρέπει να προσφύγεις σε διεθνές δικαιοδοτικό δικαστήριο -είτε στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, είτε στο ειδικό δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας που εδρεύει στο Αμβούργο, είτε σε κάποιο διαιτητικό δικαστήριο, και η απόφαση θα είναι δεσμευτική. Έστω, λοιπόν, και χωρίς οριοθέτηση, σωστά διεκδικούμε στη μέση γραμμή και θεωρούμε παράνομες και εκφράζουμε την αντίθεσή μας με τις όποιες ενέργειες της Τουρκίας πέραν αυτής της γραμμής».

Δύσκολο,  μέχρι και αδύνατον,  να συμφωνηθεί οριοθέτηση με την Τουρκία  χωρίς λύση του Κυπριακού

Το ερώτημα είναι πώς μπορεί να λυθεί η διαφορά της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Τουρκία και μάλιστα ενόσω παραμένει άλυτο το Κυπριακό και η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία.

Ο Τ. Τσιελεπής υποστηρίζει πως «για να μπορέσουμε να κινήσουμε διαδικασίες οριοθέτησης με την Τουρκία χρειάζεται να λυθεί το Κυπριακό, γιατί πριν τη λύση είναι δύσκολο, μέχρι και αδύνατο, επειδή, μεταξύ άλλων, η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία».

Κατ’ αρχήν εξηγεί πως οι διεκδικήσεις της Τουρκίας είναι δύο ειδών: α) Για τον εαυτό της στα βορειοδυτικά και β) οι διεκδικήσεις για το ψευδοκράτος, το οποίο «αδειοδότησε» τουρκικές εταιρείες για διερευνητικές γεωτρήσεις και στις νότιες θάλασσές μας μέχρι και τις παρυφές της Πάφου!

Με τη λύση του Κυπριακού οι διεκδικήσεις για το ψευδοκράτος θα φύγουν οριστικά από τη μέση και θα παραμείνουν οι διεκδικήσεις της Τουρκίας, οι οποίες αφορούν μεν μεγάλο μέρος της ΑΟΖ που η ΚΔ διεκδικεί, αλλά μόνο μερικώς επηρεάζουν τον υφιστάμενο ενεργειακό σχεδιασμό.

Ο Τ. Τσιελεπής θεωρεί ότι είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί συμφωνία, ακόμα και μετά τη λύση του Κυπριακού. «Ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος είναι αυτός που υποδεικνύει η Σύμβαση των Ην. Εθνών: Να καταλήξουμε σε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο το οποίο θα λάβει μια δεσμευτική απόφαση. Εμείς θα διεκδικούμε τη μέση γραμμή, η Τουρκία θα διεκδικεί τα δικά της και το Δικαστήριο θα αποφασίσει. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με γκρίζες ζώνες, αφορά αποκλειστικά τις διαδικασίες οριοθέτησης όπως τις ορίζει η Σύμβαση του ΟΗΕ».

Δύο τρόποι για να πάει η Τουρκία στο Δικαστήριο

Είναι ωστόσο γνωστό πως η Τουρκία δεν έχει υπογράψει τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας και εγείρεται το ερώτημα πώς θα την οδηγήσουμε σε διεθνές δικαστήριο.

Σύμφωνα με τον Τ. Τσιελεπή, «η Τουρκία δεν είναι υποχρεωμένη να πάει στο Δικαστήριο.

Κάποιοι θεωρούν ότι υπάρχουν τρόποι να την πάρουμε και αυτός προσφέρεται από  τη Συνθήκη της Βιέννης του 1969. Αυτό είναι πλάνη. Η Συνθήκη της Βιέννης είναι για το Δίκαιο των Συνθηκών και όχι για το Δίκαιο της Θάλασσας. Εκεί παρέχεται μια δυνατότητα να προσφύγεις μονομερώς στο διεθνές δικαστήριο, αλλά αφορά τα κράτη που υπέγραψαν τη Συνθήκη για το Δίκαιο των Συνθηκών και για ένα συγκεκριμένο ζήτημα, αν για παράδειγμα θεωρείς ότι μια διεθνής συνθήκη την οποία έχεις υπογράψει παραβιάζεται. Δηλαδή αν παραβιάζονται βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου, αν επιβλήθηκε με την απειλή χρήσης βίας, αν είναι ετεροβαρής κ.ο.κ. Δεν έχει σχέση με την οριοθέτηση. Η τελευταία έχει σχέση με τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας. Εφόσον η Τουρκία δεν υπέγραψε τη Σύμβαση, δεν είναι υποχρεωμένη να πάει σε δικαιοδοτικό όργανο. Αν, όμως, αποδεχθεί από κοινού να πάει μαζί μας, τότε δεν εγείρεται κανένα θέμα».

Σ’ αυτό το σημείο ο Τ. Τσιελεπής υπογραμμίζει τη δυνατότητα ασφαλούς και απρόσκοπτης αξιοποίησης του φυσικού αερίου με τη λύση του Κυπριακού σημειώνοντας ότι: «Ένα από τα επιτεύγματά μας μέσα από τις πολύ σημαντικές συγκλίσεις (τις προτάσσει ο ΓΓ του ΟΗΕ σε εκθέσεις του) που πετύχαμε επί Χριστόφια-Ταλάτ είναι ότι έχουμε δεσμεύσει την τ/κ πλευρά με τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας. Θα είναι μέρος των Συνθηκών της ομοσπονδιακής ΚΔ. Όταν μελλοντικά θα χρειαστεί να συνομιλήσουμε με την Τουρκία για οριοθέτηση, δεν θα χρειάζεται η συγκατάθεση κάποιας από τις δύο κοινότητες αναφορικά με τη θέση της ομοσπονδιακής Δημοκρατίας. Θα πάμε όπως προνοεί η Σύμβαση των Ην. Εθνών: επιδίωξη συμφωνίας για οριοθέτηση και αν δεν καταλήξουμε σε εύλογο χρονικό διάστημα, η Τουρκία να αποδεχθεί προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο. Το ερώτημα αν μπορούμε να πάρουμε την Τουρκία στο Δικαστήριο χωρίς τη λύση του Κυπριακού και χωρίς να έχει υπογράψει τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας απαντάται από τον Τ. Τσιελεπή ως εξής: «Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να πάρουμε την Τουρκία στο Δικαστήριο εκτός και αν συμφωνήσει η Τουρκία. Να υπογράψει δηλαδή ένα συνυποσχετικό και να πάμε στο Δικαστήριο.

Ο άλλος τρόπος είναι να υπογράψει τη Συνθήκη των ΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας». Ο ίδιος παραπέμπει στο παράδειγμα της Ελλάδας. Όταν το 1976 προσέφυγε η Ελλάδα στο Διεθνές Δικαστήριο, όχι μόνο για προσωρινά μέτρα όπως υποστηρίζεται από ορισμένους αλλά και για οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας -τότε δεν υπήρχε ακόμα η έννοια της ΑΟΖ- το Διεθνές Δικαστήριο δήλωσε αναρμόδιο. Αρνήθηκε να εκδικάσει τέτοια υπόθεση, λέγοντας ότι δεν είναι αποδεκτή η δικαιοδοσία του από την Τουρκία. Στο τέλος της απόφασής του έλεγε ότι δεν αρνείται δικαιοδοσία όταν θα υπάρχουν οι συνθήκες, όταν δηλαδή η Τουρκία θα αποδεχτεί αυτή τη δικαιοδοσία».

Άμεσα πολιτικά μέτρα

Σε ό,τι αφορά στην πρόταση του ΑΚΕΛ για να αντιμετωπιστούν οι τουρκικές προκλήσεις, ο Τ. Τσιελεπής είναι σαφής: «Εμείς προτείναμε να ληφθούν άμεσα πολιτικά μέτρα, επειδή δεν μπορεί να επιλυθεί αυτή η διαφορά με την Τουρκία χωρίς λύση του Κυπριακού, κάτι που ακόμα και τότε θα είναι αρκετά δύσκολο.

Με λύση του Κυπριακού τουλάχιστον θα απαλλαγούμε από τις διεκδικήσεις του ψευδοκράτους και θα δημιουργηθεί ένα καλύτερο κλίμα από το σημερινό για να λύσουμε τη διαφορά με την Τουρκία.

Φθάσαμε εδώ που φθάσαμε γιατί βάλαμε την άμαξα μπροστά από το άλογο. Θεώρησαν κάποιοι ότι το φυσικό αέριο είναι όπλο στα δικά μας χέρια και ότι θα το χρησιμοποιήσουμε αγνοώντας τους κινδύνους από την Τουρκία και αφήνοντας το Κυπριακό στο ράφι. Η Τουρκία πρέπει να τερματίσει τις προκλήσεις της εντός της κυπριακής ΑΟΖ και ενέργειες που παραβιάζουν με οποιονδήποτε τρόπο τη Σύμβαση του ΟΗΕ, καθώς και εθιμικούς κανόνες για το Δίκαιο της Θάλασσας. Εμείς από την άλλη οφείλουμε να αναλάβουμε ξεκάθαρη δέσμευση ότι είμαστε έτοιμοι έμπρακτα να μπούμε σε συνομιλίες με τον τρόπο που το ζήτησε ο ΓΓ του ΟΗΕ και να σταματήσουμε να θέτουμε όρους και προϋποθέσεις εκτός πλαισίου Γκουτέρες. Είναι που είναι δύσκολο να επιτύχουμε κυρώσεις κατά της Τουρκίας, γίνεται ακόμα πιο δύσκολο αν δεν δείξουμε διάθεση να προχωρήσουμε στο Κυπριακό».

Ο Τ. Τσιελεπής υπενθυμίζει συναφώς ότι «ο Πρόεδρος είχε αποστείλει επιστολή σε έντονο ύφος προς τον ΓΓ του ΟΗΕ και πήραμε απογοητευτική απάντηση», η οποία, όμως, ήταν «απολύτως αναμενόμενη», κατά την έκφρασή του. Υπενθυμίζει επίσης την απαράδεκτη και μονότονα επαναλαμβανόμενη δήλωση του Φόρεϊν Όφις, η οποία υπογραμμίζει ότι δεν πρέπει να γίνονται έρευνες σε διαφιλονικούμενες περιοχές, αλλά παραγνωρίζει ότι η Τουρκία περνά από πάνω μας ωσάν να μην υπάρχουμε και ότι είναι εκείνη που επιχειρεί τέτοιες έρευνες.

Τέλος, παραπέμπει και στη δήλωση των ΗΠΑ, η οποία κάνει αναφορά σε ενέργειες όχι εντός της ΑΟΖ της ΚΔ, αλλά σε περιοχή που διεκδικεί ως ΑΟΖ της η ΚΔ. Στο δια ταύτα ο Τ. Τσιελεπής εκφράζει την πεποίθηση ότι πρέπει η ε/κ πλευρά να δοκιμάσει να απαλλαγεί από τα βαρίδια της έκθεσης του Γ.Γ. του Σεπτέμβρη του 2017 ότι η Τουρκία συνεργάστηκε στο θέμα των εγγυήσεων και της ασφάλειας και η ευθύνη για το ναυάγιο ανήκει στους δύο ηγέτες. Ιστορικά -από το 1974 και μετά- τα χειρότερα τετελεσμένα -υπενθυμίζει- έγιναν σε περιόδους διαπραγματευτικού κενού και όταν η πλευρά μας θεωρείτο συνυπεύθυνη γι’ αυτό.

Μπορεί να προκαλεί οργή και αγανάκτηση, αλλά έχουμε μπροστά μας το γεγονός της αθώωσης της Τουρκίας. Και αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι η επανάληψη της ίδιας ιστορίας. Όπως έγινε το 1983, μετά την απόρριψη των δεικτών Κουεγιάρ, που ανακηρύχθηκε το ψευδοκράτος. Το 1997, εν μέσω διαπραγματευτικού κενού και πυραυλολογίας, έγινε επίσημη στροφή της Τουρκίας και του Ντενκτάς προς τη συνομοσπονδία και πάει λέγοντας. Άρα, αυτό που έκανε η Τουρκία στις β/δ ακτές ήταν αναμενόμενο. Εμείς προειδοποιούσαμε γι’ αυτά.

Προτείναμε και προτείνουμε να προσπαθήσουμε για λύση, για να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε απρόσκοπτα το φυσικό αέριο και αν δεν συνεργαστεί η Τουρκία να μην μπορεί κανείς να ισχυρίζεται ότι είμαστε συνυπεύθυνοι όπως συμβαίνει σήμερα».

_________________________________________________________________________________

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ… ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Η  ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ… ΤΗΣ  ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

 Ανάλυση:  Πάλλας  Βαγγέλης

δημοσιογράφος-Ερευνητής-Αναλυτής A.E.J./I.F.J.

…Ξέρω ότι θα διασχίσουμε την έρημο. Το καταλαβαίνουμε, αλλά επιμένουμε. Γιατί  έχουμε το δίκιο. Θα μείνουμε μόνοι, πιεσμένοι, απομονωμένοι, αλλά προχωράμε.

Η επιστροφή της Αριστεράς, είναι ανάγκη των καιρών και όχι μια Αριστεράς εκλογικών συνεργασιών, αλλά μια μετωπική Αριστερά, που συνδέει και νοηματοδοτεί επιλογές με βάση το στρατηγικό της στόχο. Που δίνει συντεταγμένα τις μάχες.

Θα χτυπηθούμε, θα συκοφαντηθούμε, θα σκίσουν τα λάβαρα μας, αλλά αμετανόητοι συνεχίζουμε. Γιατί η Αριστερά ξέρει και να κερδίζει και να χάνει. Η Αριστερά δεν συγκρίνεται…διακρίνεται.

Η επιστροφή της Αριστεράς, συνιστά ανάγκη απέναντι στον «οδοστρωτήρα» που προγραμματίζει, η νεοφιλελεύθερη αστική τάξη, παρέα με τους μιντιακούς του φίλους, οι οποίοι κάνουν ότι μπορούν για να τους φέρουν στην εξουσία μέσω αδιάκοπης καθημερινής προπαγάνδας.

Η ιστορία διψά για την επάνοδο της Αριστεράς, μιας Αριστεράς που θα αποκαταστήσει την φυσική πορεία της ιστορικής ροής προς την πρόοδο, που θα αντιμετωπίσει την λαίλαπα του νεοφιλελεύθερου αστικού ρεύματος, που επιταχύνει την επάνοδο του, ύστερα από συστημικά και επικοινωνιακά λάθη των αριστερών κινημάτων.

…Ασφαλώς δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Υπάρχουν διάφορες, διαφορετικές διαδρομές και πορείες. Εμείς έχουμε μάθει να ζούμε μέσα στην κοινωνία…

Η αστική τάξη στην Ελλάδα, ποτέ δεν έκρυψε το πραγματικό της, πρόγραμμα και την ουσία της δεξιάς και αντιδραστικής της πολιτικής. Το αστικό κόμμα της δεξιάς διαχρονικά εδώ και δεκαετίες αποτελεί τον πιστό εκφραστή και στυλοβάτη του αστικού πολιτικού συστήματος.

Η αστική τάξη (δεξιά), έχει συνδέσει την πορεία της με την πιο καταστροφική περιόδου της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες, με την επιβολή 2 μνημονίων και την υπερψήφιση του 3^ου μνημονίου. Η πολιτική της άνοιξε το δρόμο για την πιο άγρια μορφής εκμετάλλευση και καταπίεση των εργαζομένων.

Η διαφαινόμενη άνοδος της αστικής δεξιάς, μόνο νέα δεινά μπορεί να σημάνει για τους πολίτες, τους εργαζόμενους και την εργατική τάξη στο σύνολο της.

…Παλιά, μπορούσα να σε εξοντώσω με συνοπτικές διαδικασίες. Να σε φυλακίσω, να σε βασανίσω, να σε στείλω στην εξορία…

Παλιά είχα δωσίλογους και καταδότες, είχα στρατό και αστυνομία…

Ακόμα τους έχω…

Η ιστορία καταγράφει την απουσία μας. Μιας αριστεράς της αλληλεγγύης, του διεθνισμού, της συνοχής.

Το πραγματικό συμφέρον του λαού μας είναι η καταδίκη και η απόρριψη αυτής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που μόνο δεινά, φτώχεια, εξαθλίωση και τρομοκρατία υπόσχεται.

…Έχω την οικονομική δύναμη, κάνω ότι θέλω. Ακόμα και τώρα υπάρχει τρόπος να σε ελέγχω. Τώρα έχω τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Τώρα εισχωρώ στο μυαλό σου. Τώρα σε κάνω σύμμαχο μου. Τώρα είμαι σε θέση να κάνω το δικό μου συμφέρον δικό σου…

_____________________________________________________________________________

ΝΙΑΖΙ: Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι η μόνιμη διχοτόμηση

ΝΙΑΖΙ: Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι η μόνιμη διχοτόμηση

Ποιές θα είναι προτεραιότητές του ως ευρωβουλευτής; Τι θα του λείψει περισσότερο από την καθημερινότητά του; Πόσο προετοιμασμένος ήταν για την επίθεση που δέχθηκε στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας; Θα καταφέρει άραγε να καταστεί ένα σύμβολο ειρήνης μέσα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο; Ο Νιαζί Κιζίλγιουρεκ έχει πάντα κάτι σημαντικό να πει. Πόσο μάλλον τώρα, που τ’ όνομά του γράφει ιστορία ως ο πρώτος Τουρκοκύπριος ευρωβουλευτής της Κυπριακής Δημοκρατίας.  

«Ανοίγουμε τις πόρτες / κλείνουμε τις πόρτες / δρασκελάμε τις πόρτες / και στο τέρμα του μοναδικού μας ταξιδιού / μήτε πολιτεία μήτε και λιμάνι / Το τρένο εκτροχιάζεται, το πλοίο ναυαγεί, τ’ αεροπλάνο συντρίβεται / Ένα μονάχα επισκεπτήριο στον πάγο χαραγμένο / Αν είχα δικαίωμα, δικαίωμα εκλογής / Να ξαναρχίσω ή όχι τούτο το ταξίδι / τούτο το ταξίδι / Θα το ξανάρχιζα / Θα το ξανάρχιζα / Θα το ξανάρχιζα»… Δεν ξέρω αν ο ίδιος ο Νιαζί Κιζίλγιουρεκ θα περιέγραφε ποτέ την πορεία της ζωής του με τους στίχους του Ναζίμ Χικμέτ από το ποίημα «Ταξιδεύοντας». Δεν πρόλαβα καν να τον ρωτήσω αν θα μπορούσε να ταυτιστεί με κάποιο ποίημα, τη μέρα που τον συνάντησα. Είμαι σίγουρη, όμως, πως θα επέλεγε κι αυτός να ξαναρχίσει το δικό του ταξίδι. Κι αν το ξανάρχιζε, ίσως να ακολουθούσε πάλι τις ίδιες δύσκολες διαδρομές…

Τα ίδια τα γεγονότα πολιτικοποίησαν τη ζωή του από πολύ νωρίς. Απ’ όταν ήταν 4 χρόνων και προσφυγοποιήθηκε, ζώντας για 10 χρόνια απομονωμένος σ’ ένα γκέτο. Όμως, η εικόνα που τον σημάδεψε  δεν ήταν απ’ αυτά τα 10 χρόνια της απομόνωσης.  Ήταν λίγο μετά την εισβολή. Τον προβλημάτισε και τον στιγμάτισε η μεγάλη άνεση με την οποία οι Τουρκοκύπριοι μπήκαν σε σπίτια Ελληνοκυπρίων. Το να βλέπει Τουρκοκύπριους που ήταν θύματα το ’64 να έχουν γίνει θύτες το ’74… Διερωτώμαι αν είναι θέμα θάρρους ή αντίληψης το να εκφράζεις ελεύθερα και χωρίς φόβο αυτά που βλέπεις, ακούς και αισθάνεσαι για τον τόπο σου - κάτι που χαρακτηρίζει και τον ίδιο ως άνθρωπο. Η απάντησή του; «Η πίστη σε αυτό που πιστεύεις σε απελευθερώνει και σε οδηγεί να εκφράζεις ελεύθερα αυτό που σκέφτεσαι. Σε ένα ιστορικό γεγονός, πριν τη σύλληψη του Λούθηρου στη Γερμανία, του είπαν να αποχωρήσει από την εκκλησία που ανάρτησε τις θέσεις του για τη θρησκευτική μεταρρύθμιση. Η απάντηση ήταν αποστομωτική: “Θέλω αλλά δεν μπορώ”...».

Αυτό που θα λείψει στον ίδιο, για όσο θα βρίσκεται στο Ευρωκοινοβούλιο, είναι η βιβλιοθήκη του. Ή όπως πολύ χαρακτηριστικά μού την περιέγραψε «η καθημερινότητά του». Γιατί, η βιβλιοθήκη του είναι η καθημερινότητά του. «Για μένα η ζωή είναι γραφή και ανάγνωση. Ανησυχώ λίγο ότι θα τα στερηθώ τώρα αυτά. Δεν θα έχω αρκετό χρόνο για να διαβάσω όσα θέλω και για να γράψω όσα θέλω. Γνωρίζοντας, όμως, τον εαυτό μου, πάντα θα καταφέρνω να βρίσκω χρόνο για ανάγνωση και γραφή. Ίσως, η παραγωγή μου να λιγοστέψει, όμως, το βασικό είναι η γνώση».

Ένας ερευνητής ακαδημαϊκός, με περισσότερα από 20 βιβλία στο ενεργητικό του θα μπορούσε άραγε να εφησυχάσει και να περιοριστεί σε μια πολιτική καριέρα; Ασφαλώς όχι. Άλλωστε, ο Νιαζί Κιζίλγιουρεκ θεωρεί τον εαυτό του δημόσιο διανοούμενο. «Δεν υπήρξα ποτέ ένας καθηγητής εντός των τειχών του Πανεπιστημίου. Ήμουν στους δρόμους, ήμουν εκδότης, έκανα διαλέξεις, ζούσα καθημερινά και με τις δύο κοινότητες». Επομένως και η εκλογή του με το ΑΚΕΛ στις Ευρωεκλογές, ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη. «Σίγουρα, δεν ήταν έκπληξη, γιατί κάναμε περίπου μια εκστρατεία τεσσάρων μηνών. Είχα μια άμεση επαφή με τους Τουρκοκύπριους. Έβλεπα ότι θα ψήφιζαν περισσότεροι αυτή τη φορά. Είχα, επίσης, μια επίγνωση ότι υπήρχε ωρίμανση στην κυπριακή κοινωνία και πολλοί πολίτες μπορούσαν να κάνουν την υπέρβαση και να ψηφίσουν έναν άνθρωπο σαν εμένα. Είπα στους Τουρκοκύπριους ότι δεν πρέπει να με ψηφίσουν βάσει εθνοτικής καταγωγής. Και είπα στους Ελληνοκύπριους να μη διστάσουν να με ψηφίσουν επειδή είμαι Τουρκοκύπριος. Κάλεσα και τις δύο κοινότητες να ψηφίσουν τις ιδέες μου, τις οποίες γνωρίζουν πάρα πολύ καλά».

H εκλογή του στο Ευρωκοινοβούλιο μπορεί να μην ήταν έκπληξη, όμως, η επίθεση που δέχθηκε στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας πόσο αναμενόμενη ήταν; «Δεν θα έλεγα ότι ήμουνα προετοιμασμένος. Από την άλλη, βέβαια, είχα πλήρη επίγνωση ότι αυτό που κάνουμε δεν θα άρεσε στην τουρκοκυπριακή δεξιά. Όπως και έγινε. Δέχθηκα έντονη κριτική και επίθεση στα κατεχόμενα. Ήμουν, επίσης, βέβαιος και για την αντίδραση της ελληνοκυπριακής ακροδεξιάς. Αυτό που δεν περίμενα, όμως, ήταν η στάση του Δημοκρατικού Συναγερμού. Γνωριζόμαστε πολύ καλά με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, καθώς υπηρέτησα στο Συμβούλιο Γεωπολιτικής Στρατηγικής που ίδρυσε ο ίδιος και με παρακάλεσε να βοηθήσω. Και βοήθησα χωρίς να πάρω κάτι ως αντάλλαγμα. Με τον κύριο Αβέρωφ Νεοφύτου -όπως και άλλους Συναγερμικούς- είχαμε πάντα έναν εποικοδομητικό διάλογο. Οπότε, η αμφισβήτηση της υποψηφιότητάς μου και της επιθυμίας μου να φέρω τις δύο κοινότητες μαζί στην πολιτική μας κουλτούρα, ήταν έκπληξη για μένα».

Το ότι έχει χαρακτηριστεί «πράκτορας των Τούρκων» από τη μια πλευρά ή «πράκτορας των Ελλήνων» από την άλλη πλευρά, δεν φαίνεται να ενοχλεί πλέον τον κ. Κιζίλγιουρεκ, καθώς αποδίδει αυτές τις σκέψεις σε ανθρώπους υπερεθνικιστές. Διευκρινίζει, όμως, πως όταν ο ίδιος μιλούσε και έγραφε για την κατοχή, κάποιοι άλλοι υπερασπίζονταν την αναγνώριση του ψευδοκράτους. Και προβληματίζεται ιδιαίτερα για το «πώς θα καταφέρουμε να κτίσουμε την κοινή μας πατρίδα, όταν υπάρχουν ακόμα ομάδες με τόσο φανατισμένες αντιλήψεις».
Αρπάζομαι απ’ αυτό και του θυμίζω μια φράση που είχε πει σε παλιότερη συνέντευξή του: «Αναζητούμε το δίκαιο χωρίς τον άλλον, ενώ το δίκαιο ξεκινά όταν βλέπεις το πρόσωπο του άλλου». Είναι σε θέση σήμερα Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να κοιταχτούν στα μάτια, να πουν αλήθειες και να παραδεχτούν λάθη; «Η ντε φάκτο διαίρεση του νησιού οδήγησε και στη διαίρεση των ανθρώπων και των “αληθειών” τους. Η κάθε μία κοινότητα κρατάει ένα κομμάτι της αλήθειας. Δυστυχώς, όμως, στη χώρα μας δεν υπάρχει ανταλλαγή μνήμης. Γι’ αυτό και επικρατούν πολλές προκαταλήψεις. Η κατάσταση μοιάζει με αρχαία ελληνική τραγωδία. Όλοι έχουν δίκαιο, αλλά δεν υπάρχει διέξοδος. Για να υπάρξει διέξοδος, πρέπει η κάθε μια κοινότητα να είναι και θύμα και θύτης ταυτόχρονα. Η διαπίστωση αυτής της πραγματικότητας θα σημαίνει και τόλμη να κοιτάξει η μια κοινότητα στα μάτια της άλλης».

Η ανάπτυξη πολιτικών συμφιλίωσης είναι μια από τις προτεραιότητες που έχει βάλει ήδη ψηλά στην ατζέντα των νέων καθηκόντων του.  Πιστεύει ότι στην Κύπρο δεν αναπτύσσουμε μέτρα για να έρθουν πιο κοντά οι δύο κοινότητες της χώρας, να γνωριστούν καλύτερα και να κάνουν πράγματα μαζί. Γι’ αυτό θα αρπάξει την ευκαιρία που του δίνει η Ευρώπη μέσα από τη δική της εμπειρία προγραμμάτων συμφιλίωσης των λαών, ώστε να μπορέσει να φέρει μεν πιο κοντά τις δύο κοινότητες αλλά, ταυτόχρονα, να τις φέρει και πιο κοντά στην Ευρώπη. «Μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων έχουν γίνει μόνο κάποιες ατομικές πρωτοβουλίες. Κανένα μέτρο, όμως, από την πολιτική ελίτ. Δεν έχουμε δει προγράμματα συμφιλίωσης και επαναπροσέγγισης σε πολιτικό επίπεδο. Είδατε προγράμματα επισκέψεων σε σχολεία, είδατε προγράμματα δίγλωσσα; Τίποτα δεν έχουμε δει», θα μου πει όταν τον ρωτώ για την αποδοτικότητα των επαναπροσεγγιστικών δραστηριοτήτων των τελευταίων χρόνων και μου επισημαίνει ότι ο καλύτερος διάλογος μεταξύ των δύο κοινοτήτων, δεν θα λύσει το Κυπριακό, αλλά είναι πολύ σημαντικός για την εξέλιξη της πορείας αναζήτησης της λύσης. 

Σε ό,τι αφορά το υπό συζήτηση μοντέλο λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, θεωρεί ότι υπάρχει μεγάλη άγνοια. «Αν ερχόταν σήμερα ένας εξωγήινος, βάζαμε μπροστά του τα δεδομένα της Κύπρου και τον ρωτούσαμε τι μοντέλο κράτους ταιριάζει σ’ αυτή τη χώρα, η απάντηση θα ήταν ξεκάθαρα ομοσπονδιακό κράτος. Γιατί, οι επιλογές είναι συγκεκριμένες: ενιαίο κράτος, που σημαίνει ότι κυβερνάει η πλειοψηφία – κάτι που δεν θα δεχθούν ποτέ οι Τουρκοκύπριοι. Ή χωριστά κράτη – κάτι που δεν δεχθούν ποτέ οι Ελληνοκύπριοι και ούτε πιστεύω ότι υπάρχει νόμιμη βάση για ξεχωριστό τουρκοκυπριακό κράτος. Με αυτά τα δεδομένα η ιδανική λύση είναι η Ομοσπονδία. Το μόνο μοντέλο που μπορεί να ενώσει αυτή τη χώρα». Είναι, όμως, κι αυτό το αγκάθι των εγγυήσεων που δεν πείθει για πραγματική ενότητα. «Δεν πιστεύω ότι μπορούν να συνεχιστούν οι εγγυήσεις του ’60. Αν τερματίσουμε τις εγγυήσεις και δεχθούμε την πολιτική ισότητα, θα ανοίξει ο δρόμος επίλυσης του Κυπριακού». Κι αν δεν ανοίξει ποτέ αυτός ο δρόμος κύριε Κιζίλγιουρεκ; «Ο μεγαλύτερος φόβος μου όσον αφορά τη χώρα μου είναι η μόνιμη διχοτόμηση. Να μην καταλήξει αυτή η χώρα σε μια μόνιμη διχοτόμηση και παράλληλα με αυτό να ζήσει ξανά και ξανά εντάσεις, όπως στο παρελθόν. Αν δεν καταφέρουμε να ενώσουμε τη χώρα μας κάτω από μια ομοσπονδιακή λύση, η τουρκοκυπριακή κοινότητα θα αφομοιωθεί από την Τουρκία. Στον Βορρά θα υπάρχει αποκλειστικά η Τουρκία με όλα τα στοιχεία της και θα τερματιστεί ιστορικά η ύπαρξη των Τουρκοκυπρίων ως μια ξεχωριστή κυπριακή οντότητα. Μια τέτοια εξέλιξη δεν νομίζω ότι μπορεί να οδηγήσει σε σταθερότητα τους Ελληνοκύπριους. Για σταθερότητα και μόνιμη ειρήνη, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μαζί πρέπει να είναι αφέντες του σπιτιού τους».

Αισθάνομαι ότι το κλίμα στη συζήτηση έχει βαρύνει κάπως και προσπαθώ να τον μεταφέρω ξανά στον κόσμο του βιβλίου, εκεί όπου καταφεύγει πάντοτε για τις στιγμές ξεκούρασης και ψυχικής ηρεμίας. Τον ρωτώ αν έχει μυήσει και τα παιδιά του σ’ αυτό τον κόσμο. «Συνήθως τα παιδιά, όταν βλέπουν έναν πατέρα ανάμεσα στα βιβλία, αντιδρούν αλλιώτικα και κρατάνε απόσταση από αυτό. Ο γιος μου με το ζόρι διαβάζει. Προτιμά να περνάει καλά με τους φίλους του, πράγμα που για μένα είναι οκέι. Η κόρη μου είναι αφοσιωμένη στον χορό από πολύ νωρίς. Έχει σκοπό στη ζωή της, έχει πειθαρχία και εργάζεται συστηματικά προς αυτή την κατεύθυνση». Συζητάει, όμως, πολύ με τα παιδιά του. Βάζει πάντα ένα θέμα στο τραπέζι και η ώρα του φαγητού μετατρέπεται σε συμπόσιο. «Συζητάμε διάφορα θέματα, φιλοσοφικά, πολιτικά, κοινωνικά, ό,τι φαντάζεστε. Και ταξιδεύουμε, επίσης, πολύ». Μου διευκρινίζει ότι δεν έχει μιλήσει ποτέ στα παιδιά του για ταυτότητες, αλλά τα ίδια έχουν αποφασίσει ότι είναι μισοί Γάλλοι (λόγω καταγωγής της μαμάς τους), ένα τέταρτο Τουρκοκύπριοι και ένα τέταρτο Ελληνοκύπριοι. 

«Μεγάλωσαν σε πολύ αρμονικό περιβάλλον, πολύγλωσσο. Και σταδιακά μάθανε τις διάφορες υποστάσεις μου. Βίωσαν κάποιο ρατσισμό στο σχολείο, λόγω επιθέτου, όμως, δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Βλέπουν με έναν πολύ υποτιμητικό τρόπο τις ρατσιστικές συμπεριφορές».  Όσο για τις ταυτότητες, ο κ. Κιζίλγιουρεκ θεωρεί ότι είμαστε όλοι κάτι παραπάνω από ένα πράγμα, ενώ ως προς την κυπριακή ταυτότητα, τον ενδιαφέρει περισσότερο η συνείδηση της κοινής πατρίδας. «Πολλές φορές λέμε ότι είμαστε Κύπριοι για να μη λέμε ότι είμαστε εθνικιστές, Έλληνες ή Τούρκοι. Όλα αυτά κατανοητά, όμως, αυτά δεν είναι ταυτότητες. Είναι πολιτικές τοποθετήσεις. Οι ταυτότητες είναι πιο περίπλοκες».

• 

Με τις ιδεολογίες, πάντως, είναι πολύ πιο ξεκάθαρος. Δηλώνει αριστερός. Και πάντα αυτό δήλωνε, από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Ο αντιμιλιταρισμός, η συμβίωση των λαών, η ειρήνη και η συμφιλίωση είναι ό,τι του έχει αφήσει ως κληρονομιά η αριστερή σκέψη. Σε μια εποχή, όμως, που ο καπιταλισμός έχει ξεφύγει, τι σημαίνει να είσαι αριστερός; «Αυτό που σήμαινε πάντα...», θα μου πει ο κ. Κιζίλγιουρεκ. «Όσο υπάρχει ο καπιταλισμός υπάρχει και η Αριστερά. Η δύναμη αυτή που ενδιαφέρεται κυρίως για τον Άνθρωπο. Σήμερα, ίσως περισσότερο, μπορεί να αποτελεί το ανάχωμα στον νεοφασισμό και τον νεοφιλελευθερισμό. Όμως, δεν παύει να υπηρετεί το όραμα μιας δίκαιης κοινωνίας. Γι’ αυτό το όραμα είναι που θα παλέψουμε στην Ευρώπη». Λέει, επίσης, πως αδυνατεί να εντοπίσει διαφορές με το ΑΚΕΛ για θέματα που αφορούν στο μέλλον της Ευρώπης.  «Θα έδινα λίγη παραπάνω έμφαση στο κοινωνικό φύλο, το περιβάλλον, την κουλτούρα ίσως. Όμως, πιστεύω, ότι το ΑΚΕΛ αντιλαμβάνεται την ιστορική σημασία της ύπαρξης της Ευρώπης και απ’ εκεί και πέρα βάζει μια σειρά από μεταρρυθμίσεις που θα ήθελε να δει για την Ευρώπη που οραματίζεται». Ως αριστερός δεν πιστεύει σε κανέναν θεό, όμως, σέβεται όσους πιστεύουν. «Η θρησκεία από μόνη της δεν κάνει ζημιά στον άνθρωπο. Είναι η πολιτικοποίησή της που κάνει ζημιά. Η θρησκεία είναι ένας λόγος της αγάπης, της συμφιλίωσης και της ειρήνης. Όταν, όμως, πολιτικοποιείται τότε ξεκινάνε οι θρησκευτικοί πόλεμοι και όλα όσα βιώνουμε στην ανθρωπότητα».

Δύο μέρες μετά την πρώτη του επαφή με το Ευρωκοινοβούλιο, επικοινωνώ ξανά μαζί του για να μάθω πώς ήταν για τον ίδιο αυτή η εμπειρία. «Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω κι άλλους συνάδελφους με τους οποίους θα συνεργαστούμε τα επόμενα πέντε χρόνια. Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη φάση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και οι συνεργασίες μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων είναι επιβεβλημένες. Η Ομάδα της Αριστεράς είναι μια πλουραλιστική ομάδα, που εργάζεται με δημοκρατικό διάλογο και αποφασίζει με συναίνεση. Οι εμπειρίες και ο τρόπος δουλειάς των άλλων αντιπροσωπειών στην Ομάδα είναι ιδιαίτερα χρήσιμες και ενδιαφέρουσες. Μπορούν να μας δώσουν πληροφορίες για τα άλλα κράτη μέλη και την κοινωνικοπολιτική τους κατάσταση». 

http://www.philenews.com/downtown/anthropoi/article/717750/niazi-o-meglyteros-fobos-moy-einai-i-monimi-dichotomisi/

 

_________________________________________________________________________