ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΥΠΡΙΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜ. ΕΛΛΑΔΑΣ - DEMOKRATIKI SYNERGASIA KYPRION ERGAZOM. ELLADAS: Ιουλίου 2020

Σκοπός του blogspot μας να προβάλει τις απόψεις του Κυπριακού παροικιακού συνδυασμού "Δημοκρατική Συνεργασία". Περιέχει επίσης ενημέρωση για τα τεκμαινόμενα που αφορουν την Κύπρο και την Παροικία. The purpose of our blogspot is to project the views of the overseas Cypriot group "Demokratiki Synergasia".

ΟΙ ΜΑΥΡΕΣ ΕΠΕΤΕΙΟI ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΤΟΥ 1974

Επαναλαμβάνουμε παλαιότερη μας ανάρτηση.

Το άρθρο αυτό προτάθηκε ως ενυπόγραφα υπογραμμένο

άρθρο (του Γ. Μιχαηλίδη) στο περιοδικό της Ε.Κ.Ε.

Ενημερωτικό Δελτίο του Ιουλίου 2017. Στόχος ήταν να αποτελέσει Επετειακό

Αφιέρωμα στις Μαύρες Επετείους του καλοκαιριού του 1974.

Το άρθρο πραγματεύεται τα θλιβερά γεγονότα του 1974 και αντλεί στοιχεία

από το Πόρισμα της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κύπρου, θέμα

ιδιαίτερα επίκαιρο με την παράδοση των αρχείων του Ελληνικού Φακέλου

της Κύπρου από τη Βουλή των Ελλήνων.

Το ΔΣ της Ε.Κ.Ε. με τη σύμπραξη της Ενωτικής Δημοκρατικής Πορείας

(Γ. Συλλούρης) και της Αγωνιστικής Κίνησης Κυπρίων (Λ. Μασσοστασής)

προσπάθησε να το αλλοιώσει ή να διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του, με

στόχο ενόψει της «συγκρότησης σε σώμα» του Κ.Σ. της Ο.Κ.Ο.Ε. και της

εναλλαγής στην Προεδρία της Ε.Κ.Ε. να στήσει γέφυρες

με το συνδυασμό ΕΛΛΑΣ. Τελικά η εναλλαγή έγινε και νέος Πρόεδρος ανέλαβε ο Λ. Μασσοστασής. Δικαιολογία να μη προκαλέσουμε «αντιπαλότητες και οξύτητες».

Θα τρίζουν τα κόκαλα του Δώρου Λοίζου και των άλλων δημοκρατικών

Αντιστασιακών και Αγωνιστών κατά της εισβολής με αυτή

τη διολίσθηση σε εθνικιστικές θέσεις.

Σεβόμενος τον εαυτό του ο συντάκτης απέσυρε το άρθρο.

Όσα εμφανίζονται με μπλε χρώμα είναι εκείνα που ζητήθηκε να διαγραφούν (και αφορούν στην Χούντα, στην ΕΟΚΑ Β, στο Γρίβα, στις ενέργειες κατά του Μακαρίου, στην Προδοσία). Κάποιες γραμματικές – συντακτικές

παρατηρήσεις έχουν ενσωματωθεί. Το παραδίδουμε στην κρίση σας.
(Το άρθρο επαναδημοσιεύεται στην Δημοκρατική Άποψη 30)

Το Πόρισμα της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κύπρου είναι αναρτημένο στον εξής διαδικτυακό σύνδεσμο:

http://www.parliament.cy/easyconsole.cfm/id/496

«Η Βουλή των Αντιπροσώπων με το άνοιγμα του Φακέλου της Κύπρου, όπως αποκλήθηκε η όλη προσπάθεια, δεν αποσκοπεί σε ανάξεση πληγών και παθών του παρελθόντος. Στόχος της είναι να φωτιστεί όσο γίνεται περισσότερο η τραγική και σκοτεινή εκείνη περίοδος, προκειμένου ο λαός μας να είναι σε θέση να οδηγηθεί σε εθνική αυτογνωσία». Από τον Πρόλογο του Πορίσματος.

44 χρόνια θύμισες

Άλλος ένας χρόνος προστέθηκε στις πικρές θύμισες του μαύρου καλοκαιριού του 1974.

Όταν ξυπνήσαμε στις 15 Ιουλίου 1974, με τον ήχο των ερπυστριών που επιτέθηκαν στο Προεδρικό μέγαρο και την Αρχιεπισκοπή με σκοπό να δολοφονήσουν τον νόμιμο και εκλεγμένο Πρόεδρο Μακάριο. Να καταλάβουν το ΡΙΚ για να εκπέμψουν τα μηνύματα μίσους της ΕΟΚΑ Β και της Χούντας, να συλλάβουν και να δολοφονήσουν δεκάδες δημοκρατικούς πολίτες. Ένα Πραξικόπημα που δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Προηγήθηκαν βομβιστικές επιθέσεις, δολοφονίες, απόπειρες κατά του Μακαρίου, σχέδια πραξικοπηματικής ανατροπής, από την ΕΟΚΑ Β και τα χουντικά μίσθαρνα όργανα, μέσα και έξω από το Στρατό με οδηγίες του Απριλιανού καθεστώτος.

Και μετά ακούσαμε την γνώριμη φωνή από την Πάφο «ξέρεις ποιος σου ομιλεί, είμαι ο Μακάριος …».

Το πραξικόπημα ήταν η πρώτη πράξη της καλά σχεδιασμένης προδοσίας και δίδυμου εγκλήματος που συνεχίστηκε στις 20 Ιουλίου 1974 με την Τούρκικη εισβολή: «την πρωίαν της σήμερον εισέβαλε εις την Κύπρο ανάνδρως και υπούλως τουρκικός στρατός εις την Κερύνειαν». Στην πραγματικότητα ήταν μια καλά σχεδιασμένη επιχείρηση στα επιτελεία της CIA και του Κίσινγκερ, για την οποία (η Χούντα και η ΕΟΚΑ Β) είχαν προειδοποιηθεί επανειλημμένα (από τον Μακάριο και δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις) ότι θα συνέβαινε αν καταλυόταν η δημοκρατική τάξη. Και στην οποία κάποιοι Γραικύλοι όχι μόνο άνοιξαν τις Κερκόπορτες, αλλά συμμετείχαν με τις πράξεις τους.

Ο Αττίλας 1, βρήκε το λαό διχασμένο, διαλυμένο και πληγωμένο. Βρήκε την Εθνική Φρουρά διαλυμένη, τα πολυβολεία στο χώρο της απόβασης χωρίς οπλισμό. Ακολούθησαν βομβαρδισμοί, βόμβες Ναπάλμ, σφαγές, κακοποιήσεις, βιασμοί. Εκδίωξη και ξεριζωμό από εστίες 3.000 χρόνων.

Και συνεχίστηκε στις 14 Αυγούστου 1974 με το δεύτερο γύρο της εισβολής με τον Αττίλα 2 και την κατοχή του σχεδόν 37% του νησιού.

Νέες λέξεις μπήκαν στη καθημερινότητα: Θύματα και Παθόντες, Πρόσφυγες, Αιχμάλωτοι, Αγνοούμενοι, Εγκλωβισμένοι, Ανταλλαγή πληθυσμών, Εθνοκάθαρση, Διχοτόμηση, η εγκατάσταση παράνομων Εποίκων. Η αλλοίωση του χαρακτήρα των κατεχομένων, της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, ακόμα όπως καταγγέλλουν και οι Τ/Κ η προσπάθεια της εξαφάνισης του χαρακτήρα και του πολιτισμού της κοινότητας τους.

Μια Λύση, ειρηνική, δίκαιη, βιώσιμη, λειτουργική

Με την Κύπρο διαλυμένη, με 200.000 πρόσφυγες στον ίδιο το τόπο τους, με την οικονομία να καταρρέει, δώσαμε ένα αγώνα επιβίωσης και αντέξαμε. Δεν Ξεχάσαμε. Αμετάθετος στόχος μας είναι η επανένωση της πατρίδας μας και η Επιστροφή. Με όπλο την δημοκρατική νομιμότητα, εδραιώσαμε τους δημοκρατικούς θεσμούς. Με στήριγμά μας την Κυπριακή Δημοκρατία παλέψαμε και επιβιώσαμε. Δίπλα μας η Δημοκρατική Ελλάδα, ο Ελληνικός Λαός, το Διεθνές Δίκαιο. Επιβιώσαμε και ανορθώσαμε το κράτος μας, ενταχθήκαμε στην Ευρωπαϊκή ένωση.

Στόχος μας είναι να πετύχουμε την απελευθέρωση της ημικατεχόμενης πατρίδας και μια Δίκαιη, Βιώσιμη και Λειτουργική Λύση.

Να φύγουν τα ξένα στρατεύματα, ο κατοχικός στρατός και οι έποικοι, να καταργηθεί η συνθήκη εγγυήσεων και οι μονομερείς επεμβάσεις. Για μια Κύπρο ευημερούσα, ειρηνική, ευρωπαϊκή, για όλους τους νόμιμους κατοίκους της.

Ήδη από το 1977 ο Πρόεδρος Μακάριος και το Εθνικό Συμβούλιο (με τις ομόφωνες αποφάσεις του) χάραξαν στα πλαίσια του ΟΗΕ τη γραμμή της ειρηνικής επίλυσης με συνομιλίες με το σύνοικο στοιχείο, και τη συζήτηση των θεμάτων εγγυήσεων, ασφάλειας, αποχώρησης σε μια Διεθνή Διάσκεψη. Στόχος μας είναι η Επανένωση της Κύπρου, του Λαού της, των Θεσμών και της Οικονομίας της.

ΙΟΥΛΙΟΣ 1974

«Λαοί που δεν μαθαίνουν από την Ιστορία τους, κινδυνεύουν με αφανισμό»

15 Ιουλίου 1974: Το πραξικόπημα της ελλαδικής Χούντας και της ΕΟΚΑ Β

Συμπληρώνονται 43 χρόνια από το μαύρο καλοκαίρι του 1974, όταν ολοκληρώθηκε η συνωμοσία σε βάρος της Κύπρου και του λαού μας, που στόχευε στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην κατάλυση της κυπριακής ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας του νησιού. Μια συνωμοσία που ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’50, που δεν μπόρεσε να τριχοτομήσει την Κύπρο το 1958, ούτε να την μετατρέψει σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο του ΝΑΤΟ με τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, γιατί απλούστατα τελικά δεν υλοποιήθηκε η μυστική συμφωνία υποβολής αίτησης και ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ.

Η νεοσύστατη Κυπριακή Δημοκρατία γίνεται μέλος του ΟΗΕ και εντάσσεται στο Κίνημα των Αδεσμεύτων. Η ανεξάρτητη πορεία της όμως από τα πρώτα ήδη βήματά της έδειξε ότι δεν θα ήταν μια απλή εξελικτική διαδικασία, αλλά θα διερχόταν μέσα από συμπληγάδες πέτρες. Μια πορεία την οποία δυσχέραιναν τα διαιρετικά σημεία του δοτού συντάγματος, οι ραδιουργίες και οι ξένες επιβουλές.

Το 1974 αποτελεί κομβικό σημείο στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας, που ολοκλήρωσε μεν μια 14χρονη θυελλώδη πορεία συγκρούσεων και συνωμοσιών, αλλά συνάμα άνοιξε μια νέα σελίδα, η οποία για 43 χρόνια παραμένει ακόμα ανοικτή, με την ντε φάκτο διχοτόμηση και κατοχή να εδραιώνεται και να παγιώνεται, όχι μόνο επί εδάφους, αλλά και σε συνειδήσεις.

Υποβαθμίζουν το προδοτικό πραξικόπημα και προβάλλουν μόνο την

εισβολή – κατοχή

Το δίδυμο έγκλημα του 1974 με την πάροδο του χρόνου και όσο απομακρυνόμαστε από εκείνα τα γεγονότα, κάποιοι συνειδητά θέλουν να το διαγράψουν, υποβαθμίζοντας όλο και περισσότερο το ένα μέρος (φασιστικό πραξικόπημα) και προβάλλοντας μόνο το δεύτερο (εισβολή – κατοχή).

Σάμπως και εκείνο το Σάββατο της 20ής Ιουλίου 1974 ήταν κεραυνός εν αιθρία και σάμπως δεν προηγήθηκε απολύτως τίποτα. Σάμπως και η εισβολή ήταν αποτέλεσμα μόνο της τούρκικης επεκτατικής πολιτικής και δεν είχε καμιά σχέση με τις ξένες πλεκτάνες, ραδιουργίες και επεμβάσεις.

Ταυτόχρονα, ισχυρισμοί του είδους «η δικτατορία στην Ελλάδα και το πραξικόπημα στην Κύπρο ήταν έργο ορισμένων “αφρόνων” αξιωματικών» ή «συνειδητή προδοσία του έθνους δεν υπήρξε, δηλαδή εθελούσια εν ψυχρώ διχοτόμηση της Κύπρου, αλλά εγκληματική ανικανότητα για εκτελεστικό απόσπασμα, γιατί πραξικοπηματικά ανατρέποντας τον Μακάριο προκάλεσαν έστω και ακούσια την τούρκικη εισβολή, όντες ανέτοιμοι να την αντιμετωπίσουν» ή «εντούτοις πρέπει να καθοριστεί δικαστικά και πολιτικά εάν (οι δικτάτορες) ήταν προδότες συγγνωστοί (δηλαδή εκ δόλου) όπως πολλοί τους αποκαλούν, προδοσία με τη λογική αυτή ήταν σίγουρα οι πράξεις τους, όμως δεν ήθελαν να καταλήξουν τα πράγματα εκεί που κατέληξαν» ή «αν ήταν ο Γ. Παπαδόπουλος, ο οποίος άρχισε να “πολιτικοποιεί” τη δικτατορία, δεν θα γινόταν πραξικόπημα γι’ αυτό και μεθοδεύτηκε το Πολυτεχνείο για ανατροπή του και επιβολή της χούντας Ιωαννίδη», πρέπει και να καταρρίπτονται και καθημερινά έχουμε υποχρέωση να επαναλαμβάνουμε τα αυτονόητα για τη διαπαιδαγώγηση των νεότερων γενεών. [1]

Έτσι λοιπόν μεθοδικά καταβάλλεται προσπάθεια να απενοχοποιηθεί η αθηναϊκή χούντα, η οποία όμως από τις πρώτες μέρες της εγκαθίδρυσής της και μέχρι την πτώση της όχι μόνο έδειχνε προθέσεις, αλλά και με δράσεις αποσκοπούσε στην προώθηση με κάθε τίμημα αμερικανο-νατοϊκής έμπνευσης διχοτομικών σχεδίων για κατάλυση της κυπριακής ανεξαρτησίας και διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Μόλις ένα μήνα μετά την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας επαναρχίζει ο ελλαδο-τουρκικός διάλογος με τη συνάντηση Γκούρα – Τσαγλαγιαγκίλ στο Λουξεμβούργο για εξεύρεση συμπεφωνημένης λύσης στο Κυπριακό στη βάση ανταλλαγμάτων όπως προνοούσε και το Σχέδιο Άτσενσον του 1964 [2].

Πρώτες ανοικτές απειλές της χούντας

Οι πρώτες ανοικτές απειλές της χούντας προς τους Κυπρίους, που δείχνουν και τις προθέσεις της, γίνονται τον Ιούλιο 1967 με δήλωση κυβερνητικής πηγής στον ελεγχόμενο από τη δικτατορία αθηναϊκό Τύπο, που μεταξύ άλλων ανέφερε: «Όταν αρχίζουν εθνικοί αγώνες αποφασιστικής σημασίας, αι πρώται προσπάθειαι στρέφονται προς την εκκαθάρισιν του εσωτερικού μετώπου… Εις την περίπτωσιν της Κύπρου τα ανθενωτικά αυτά στοιχεία δεν είναι μόνον οι κομμουνισταί και οι συνοδοιπόροι… υπάρχει και μια κατηγορία, δήθεν ενωτικών, περιλαμβάνουσα όσους προβάλλουν τόσον ανεδαφικούς όρους και αποτρεπτικός προϋποθέσεις, ώστε η Ένωσις να καθίσταται προβληματική…».

Η αποτυχία των ελλαδο-τουρκικών συνομιλιών στον Έβρο (Σεπτέμβρης 1967) [3] για επίτευξη συμπεφωνημένης λύσης στη βάση της Διπλής Ένωσης βασικά, ένεκα του ισοζυγίου δυνάμεων στην Κύπρο, οδήγησε στα γεγονότα της Κοφίνου και τελικά στο Σχέδιο Σάιρους Βανς που στόχευε να εξισορροπήσει τις ελλαδικές και τούρκικες στρατιωτικές δυνάμεις στην Κύπρο με την αποχώρηση της ελληνικής μεραρχίας και τον αφοπλισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας με τη διάλυση της Εθνικής Φρουράς.

Επομένως τα γεγονότα της Κοφίνου δεν πρέπει να αντικρίζονται ως ένα μεμονωμένο ή αποσπασματικό γεγονός, αλλά ως ένας βασικός κρίκος στην αλυσίδα των γεγονότων, που σχετίζονται με την υποταγή της χούντας στα αμερικάνικα κελεύσματα και τις προσπάθειες επίτευξης «συμπεφωνημένης» λύσης για το Κυπριακό, που να ικανοποιεί τα νατοϊκά σχέδια.

Πολιτική του εφικτού αντί του ευκταίου

Η μη αποδοχή από τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο της διάλυσης της Εθνικής Φρουράς, αλλά πολύ περισσότερο η διακήρυξη της πολιτικής του εφικτού στις αρχές του 1968 (δηλ. η εδραίωση της κυπριακής ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας αντί του ευκταίου – της Ένωσης), η άρση αποκλεισμού των τ/κ θυλάκων, που δημιουργήθηκαν μετά τα γεγονότα του Δεκέμβρη 1963, καθώς επίσης και η έναρξη διακοινοτικών συνομιλιών, ουσιαστικά στη βάση των 13 Σημείων του 1963, έθεταν το Κυπριακό σε νέα βάση και εκτός των πλάνων για μετατροπή της Κύπρου σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο.

Δεν είναι λοιπόν τυχαία η έναρξη της εφαρμογής του δόγματος της «στρατηγικής έντασης» με τη δημιουργία και δράση του «Εθνικού Μετώπου» (Μάρτης 1969 – Ιούνης 1970) [4], που είχε τη στήριξη της απριλιανής δικτατορίας, έστω κι αν μερικοί υποστηρίζουν ότι τη στήριξη την παρείχε τάχατες μόνον ο σκληρός πυρήνας της χούντας. Η αποτυχία της δολοφονικής απόπειρας ενάντια στον Μακάριο τον Μάρτη του 1970 «Σχέδιο ΕΡΜΗΣ» [5] και η διάλυση του «Εθνικού Μετώπου» οδηγεί σε νέους σχεδιασμούς σε βάρος της Κύπρου και του λαού της που ολοκληρώθηκαν στα παρασκήνια της Εαρινής Συνόδου του ΝΑΤΟ στη Λισαβόνα τον Ιούνιο 1971 με τη συνάντηση των Υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας (Ξανθόπουλου – Παλαμά και Ολτσάι).

Στη βάση των νέων σχεδιασμών οι «μητέρες πατρίδες» (Ελλάδα και Τουρκία) θα επέβαλλαν στα «άτακτα παιδιά» (Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους) αυτά που θα αποφάσιζαν οι ίδιες αναφορικά με το μέλλον της Κύπρου. Έτσι ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος με δύο επιστολές του στον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας υποδεικνύει την ανάγκη όπως η ε/κ πλευρά αποδεχθεί συγκεκριμένους όρους, διαφορετικά θα ληφθούν «πικρά μέτρα», ενώ τον Ιούλιο 1971 διατυπώνεται και επίσημα η «Θεωρία του Εθνικού Κέντρου» με στόχο την υπαγωγή της Κύπρου στο εθνικό κέντρο (υπό τις διαταγές της Χούντας) και σε εμπιστευτικά σημειώματα γίνεται λόγος για ανατροπή της νόμιμης Κυβέρνησης Μακαρίου. (Κάτι ανάλογο που συμβαίνει σήμερα μεταξύ της Άγκυρας του Σουλτάνου και της πολλαπλά εξαρτημένης και αδύναμης Τ/Κ κοινότητας).

Στην Κύπρο ο Γρίβας και η ίδρυση της ΕΟΚΑ Β

Η «στρατηγική της έντασης» λαμβάνει νέες διαστάσεις με την έλευση του Γρίβα στην Κύπρο τον Σεπτέμβρη 1971 και την ίδρυση της ανατρεπτικής ΕΟΚΑ Β [6] και κορυφώνεται αρχές του 1972 με:

– τη ρηματική διακοίνωση της χούντας (Ιανουάριος 1972) για ανασχηματισμό της κυπριακής κυβέρνησης, ώστε να αντιπροσωπεύεται όλος ο «εθνικόφρονας» κόσμος και για περιορισμό του Μακαρίου στα θρησκευτικά του καθήκοντα,

– την αποτροπή πραξικοπήματος (μέσα Φεβρουαρίου 1972) με τη μεγαλειώδη λαϊκή κινητοποίηση έξω από την Αρχιεπισκοπή,

– την προσπάθεια εκκλησιαστικού πραξικοπήματος από τους τρεις Μητροπολίτες.

Η αποτυχία της χούντας να πετύχει τους στόχους της δεν την αποθαρρύνουν, αλλά χρησιμοποιεί τον Γρίβα και την ΕΟΚΑ Β, που χρηματοδοτεί και εξοπλίζει ποικιλότροπα για συνέχιση της ανατρεπτικής δράσης με ανατινάξεις αστυνομικών σταθμών, με απαγωγές πολιτικών προσώπων, με δολοφονίες απλών δημοκρατικών πολιτών, με σχεδιασμούς και απόπειρες δολοφονίας του Μακαρίου. [7]

Επειδή συνέχεια λέγεται από υποστηρικτές του ότι τάχατες ο Γρίβας αν ζούσε δεν θα επέτρεπε να πραγματοποιηθεί πραξικόπημα στην Κύπρο, απλώς αναφέρουμε μόνο τρία από τα σχέδια πραξικοπηματικής ανατροπής της συνταγματικής τάξης στην Κύπρο που έτυχαν επεξεργασίας από τον Γρίβα – το «ΑΠΟΛΛΩΝ» (09/72), το «ΝΙΚΗΣ» (07/73) και το «Σφενδόνη» (12/73). [7]

Την ίδια στιγμή η προσπάθεια απενοχοποίησης της Χούντας για το πραξικόπημα στην Κύπρο και ότι τάχατες ο μόνος αίτιος ήταν ο παρανοϊκός Ιωαννίδης της ΕΣΑ, που ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο μετά το Πολυτεχνείο, καταρρίπτεται από τα ίδια τα γεγονότα, γιατί είναι τοις πάσι γνωστό ότι τα γενικά σχέδια ενός πραξικοπήματος στην Κύπρο είχαν διατυπωθεί και συζητηθεί από την ηγεσία της χούντας τουλάχιστον 23 μήνες πριν την πραγματοποίησή του.

Η χούντα με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο παρέμενε σταθερή μέχρι τέλος στους σχεδιασμούς που συμφωνήθηκαν στα παρασκήνια της Εαρινής Συνόδου του ΝΑΤΟ στη Λισαβόνα το 1971, ακόμα και μετά την προσπάθεια για «φιλελευθεροποίηση» του καθεστώτος με την κυβέρνηση Σπ. Μαρκεζίνη, ο οποίος επαναφέρει στο προσκήνιο ουσιαστικά την πρόταση για συμπεφωνημένη λύση στο Κυπριακό με την Τουρκία (δηλ. Ένωση με ανταλλάγματα), ενώ με τις προγραμματικές του δηλώσεις (Οκτώβρης 1973) υπογραμμίζει την πίστη του στη θεωρία του «Εθνικού Κέντρου», επαναλαμβάνοντας αναφορικά με το Κυπριακό ότι «ο ρόλος της Ελλάδος θα είναι ρόλος οδηγού και όχι ουραγού». (Ανάλογα λέγονται σήμερα από τον Ερντογάν και την Τουρκία για τους Τουρκοκύπριους).

Όντως αποδείχθηκε ότι ο ρόλος της δικτατορίας ήταν οδηγός στη δημιουργία προϋποθέσεων για κατάλυση της κυπριακής ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας, γιατί, σύμφωνα και με δηλώσεις του Γ. Καρούσου –διοικητή της ΕΟΚΑ Β, μετά το θάνατο του Γρίβα- σε συνέντευξή του μεταγενέστερα- ανέφερε ότι από τον Απρίλη 1974 είχε πληροφορηθεί για πραξικόπημα με ανάμειξη και της Τουρκίας και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που εγκατέλειψε.

Δούρειος ίππος της χούντας η ΕΟΚΑ Β

Η προσπάθεια να απενοχοποιηθεί η ΕΟΚΑ Β από το βάρος του προδοτικού πραξικοπήματος και να αποσείσει από πάνω της τις ευθύνες για την κυπριακή τραγωδία, προωθεί τη θέση ότι παραμονές του πραξικοπήματος η ΕΟΚΑ Β ουσιαστικά δεν ήταν σε θέση να αναπτύξει την όποια αξιόλογη δράση, γιατί ηγετικά στελέχη της είχαν συλληφθεί. Η ευθύνη όμως της ΕΟΚΑ Β, δεν μπορεί να διαγραφεί και έγκειται στο γεγονός ότι αποτελούσαν τον δούρειο ίππο της Χούντας στην προώθηση σχεδίων σε βάρος της Κύπρου, προσπάθησαν να αποδυναμώσουν το εσωτερικό μέτωπο πάλης του λαού μας και να καταλύσουν το κράτος, προετοίμαζαν ψυχολογικά το κλίμα για το πραξικόπημα, αλλά κύρια τα μέλη και οι μηχανισμοί της συνέβαλαν στην επικράτηση του πραξικοπήματος, στη σύλληψη και βασανισμό δημοκρατικών πολιτών, στην τρομοκράτηση της τοπικής κοινωνίας και στην ψυχρή δολοφονία αντιστασιακών.

Καθίσταται σαφές ότι ο Γ. Γρίβας και η ΕΟΚΑ Β είχαν άμεση και στενή σχέση τόσο με Ελλαδίτες αξιωματικούς που υπηρετούσαν στην Κύπρο και ήσαν έμπιστοι στην χούντα όσο και απευθείας με κύκλους του δικτατορικού καθεστώτος στην Αθήνα, κύκλοι οι οποίοι ήσαν τόσο είτε στο προσκήνιο είτε στο παρασκήνιο. Οι κατά καιρούς εσωτερικές συγκρούσεις στους κόλπους της χούντας είχαν την αντανάκλαση τους και στις σχέσεις τους με την ΕΟΚΑ Β. [8]

Το πραξικόπημα της 15ης του Ιούλη 1974 ήταν το ένα μέρος λοιπόν των σχεδιασμών για κατάλυση της κυπριακής ανεξαρτησίας, που άναψε το πράσινο φως για την ολοκλήρωση της προδοσίας με την τούρκικη εισβολή, που ακολούθησε πέντε μέρες μετά, με τους χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους, αιχμάλωτους, εγκλωβισμένους και πρόσφυγες, που ντε φάκτο διχοτόμησε την Κύπρο.

«Άπαντες οι οπλοφορούντες πολίται εντός της ΖΕ εκάστης μονάδος να αφοπλίζωνται. Του αφοπλισμού εξαιρούνται οι ανήκοντες εις τας εθνικός οργανώσεις και οι εθνικόφρονες κάτοικοι οίτινες συνεπολέμησαν με τα στρατιωτικά τμήματα και νυν υποβοηθούν την ΕΦ να διατήρηση τας θέσεις της έναντι του εχθρού αφ' ενός και αφ' ετέρου να επιβάλει την τάξιν και τον νόμον εις την νήσον». [9]

Η τουρκική εισβολή της 20ής Ιουλίου του 1974

Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου και η τουρκική εισβολή της 20ής Ιουλίου του 1974, ήταν οι δύο φάσεις του ίδιου εγκληματικού σχεδίου που είχε εκκολαφθεί από νατοϊκούς κύκλους και υλοποιήθηκε με τη συνεργασία Ελλήνων πολιτικών και στρατιωτικών και τη συνδρομή Κυπρίων συνοδοιπόρων τους.

Η εισβολή ήταν το αποκορύφωμα μιας 10ετούς συνωμοσίας, η οποία είχε στόχο τη διαιώνιση και τη νομιμοποίηση της βρετανικής παρουσίας στην Κύπρο. Στόχος της συνωμοσίας, ήταν και η ικανοποίηση των επεκτατικών βλέψεων της Τουρκίας, η οποία επεδίωκε έξοδο προς την Ανατολική Μεσόγειο και ενίσχυση της πολιτικο-στρατιωτικής της παρουσίας, ώστε να καταστεί περιφερειακή δύναμη με παγκόσμια εμβέλεια. Όλα αυτά υπάρχουν στα πρακτικά σύσκεψης που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 19 Ιουλίου του 1974, μεταξύ της χούντας και του υφυπουργού Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών Τζόζεφ Σίσκο, που αποδεικνύει ότι η χούντα είχε αποδεχθεί την κατάληψη κυπριακών εδαφών. [10]

Σε άκρως απόρρητο έγγραφο του ΝΑΤΟ το οποίο υπογράφει ο Γενικός Γραμματέας Γιόζεφ Λουντς, αναφέρεται χαρακτηριστικά το εξής:

«Συμφωνούμε με τον κ. Σίσκο για υποστήριξη των τουρκικών στρατευμάτων κατά την απόβαση στην Κύπρο, κατά την βίαιη ανατροπή του Μακαρίου» [11]

«Παρ' όλες τις πληροφορίες, οι οποίες ήσαν ακριβείς και συγκεκριμένες, κανένα μέτρο δε λήφθηκε στην περίμετρο του τουρκοκυπριακού θύλακα Κιόνελι-Αγύρτας. Δεν ενισχύθηκαν οι δυνάμεις της ΕΦ, δεν ενισχύθηκε και δεν εκσυγχρονίσθηκε ο οπλισμός ούτε βελτιώθηκε το σύστημα επικοινωνίας των φυλακίων με τη διοίκηση των λόχων ή των μονάδων.

Η όποια λοιπόν πραξικοπηματική ανατροπή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου συνιστούσε πρόκληση-πρόσκληση προς την Τουρκία. Θα έπρεπε λοιπόν να είχαν ληφθεί πρόσθετα και επαρκή μέτρα αποτροπής αυτού του ενδεχομένου, όπως η ενίσχυση των θέσεων της ΕΦ στις ακτές της Κερύνειας κατά προτεραιότητα και της Αμμοχώστου δευτερευόντως, η δημιουργία ισχυρής αντιαεροπορικής άμυνας, καθώς και η μεταφορά πρόσθετων ενισχύσεων από την Ελλάδα.

Εκ των γεγονότων, αντίθετα, προκύπτει ότι όλες οι ενέργειες στις οποίες προέβησαν τόσο η χούντα όσο και η πραξικοπηματική ηγεσία της ΕΦ αποσκοπούσαν στην επιβεβαίωση της ελληνικής άμεσης εμπλοκής στο πραξικόπημα, καθώς και στην αποδυνάμωση των θέσεων της ΕΦ στην περιοχή της Κερύνειας». [12]

«Το 251 ΤΠ, το οποίο στρατοπέδευε σε μικρή απόσταση από το σημείο της απόβασης (περίπου 5 χιλιόμετρα), δεν τέθηκε σε επιφυλακή, ακόμα και όταν οι σκοποί του τάγματος τις πρώτες πρωινές ώρες της 20^ης Ιουλίου διαπίστωσαν ύποπτες κινήσεις στην ακτή (πιθανόν να επρόκειτο για Τούρκους βατραχανθρώπους, οι οποίοι αποβιβάσθηκαν στην ακτή με στόχο την προετοιμασία της απόβασης) και πυροβόλησαν εναντίον τους (κατάθεση Γ. Αποστολίδη, 6.8.2009).

Σύμφωνα με την κατάθεση του οπλίτη του 251 ΤΠ Μ. Έλληνα, οδηγού του διοικητή, μερικές βδομάδες πριν από το πραξικόπημα συνόδευσε αξιωματικό του τάγματος μαζί με άνδρες του ΟΗΕ σε επιθεώρηση των φυλακίων και πολυβολείων στη ζώνη ευθύνης του τάγματος και στη συνέχεια κατέληξαν σε στρατόπεδο Τουρκοκυπρίων στο χωριό Τέμπλος, όπου είχε πολύωρη συνάντηση (στην απουσία του) με Τούρκους αξιωματικούς (κατάθεση 14.4.2010, σελ. 7-9).

Δε λήφθηκε πρόνοια ναρκοθέτησης των πιθανών περιοχών διενέργειας αποβατικής ενέργειας. Οι νάρκες παρέμειναν αποθηκευμένες στις εγκαταστάσεις του III Τακτικού Συγκροτήματος. Ακόμα, δε ναρκοθετήθηκαν οι θαλάσσιες περιοχές σε σημεία πιθανής απόβασης.

Τα πυροβολεία και τα πολυβολεία στην ακτογραμμή της Κερύνειας δεν επανδρώθηκαν». [13]

Σάββατο, 05:20 ώρα πρωινή. Τουρκικά στρατεύματα αποβιβάζονται στην ακτή Πέντε Μίλι στα παράλια της Κερύνειας.

Περίπου 40.000 χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες υπό τη διοίκηση του αντιστράτηγου Νουρετίν Ερσίν, υλοποιώντας το σχέδιο με το κωδικό όνομα «Αττίλας», εισβάλλουν παράνομα και κατά παράβαση του καταστατικού χάρτη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στις βόρειες ακτές της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Καθώς οι σειρήνες αντηχούν οι εν ψυχρώ δολοφονίες αμάχων από την Κερύνεια μέχρι και τη Λευκωσία πληγώνουν την Κύπρο. Οι πληγές παραμένουν ανοικτές 43 χρόνια μετά.

Περίπου 150.000 εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους τη χώρα καθώς οι Τούρκοι κατακτούν το 65% της καλλιεργήσιμης τότε έκτασης, το 70% του ορυκτού πλούτου, το 70% της τότε βιομηχανίας, το 80% των τουριστικών εγκαταστάσεων στο νησί.

Τραγικός απολογισμός οι 4.000 περίπου νεκροί και οι 1.619 καταγεγραμμένοι αγνοούμενοι. Το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 είχε ανοίξει την πόρτα στο κακό. «Αναρωτιέμαι σήμερα, αν τότε εκείνη η ακτή είχε εμπόδια ή ήταν ναρκοθετημένη, τι θα κάναμε;» σχολίασε ο στρατηγός Ντεμιρέλ για την απόβαση στην Κερύνεια μετά το έγκλημα.

Ο Αττίλας 2

Η εισβολή του Αττίλα στις 20 του Ιούλη αποτέλεσε το πρώτο μέρος της κυπριακής τραγωδίας. Στις 14 Αυγούστου του 1974 το έγκλημα ολοκληρώθηκε με την κατοχή της Μόρφου, Μεσαορίας, Αμμοχώστου και της χερσονήσου της Καρπασίας.

43 χρόνια συμπληρώνονται από την δεύτερη φάσης της τουρκικής εισβολής το 1974, το γνωστό Αττίλα 2.

Κατά την διάρκεια της οι τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις κατέλαβαν εδάφη κατά μήκος της διχοτομικής γραμμής που είχε χαραχθεί από το ΝΑΤΟ (σχέδιο Άτσενσον – αποφάσεις εαρινής συνόδου ΝΑΤΟ στη Λισσαβόνα) παραβιάζοντας κάθε κανόνα της διεθνούς νομιμότητας, συμπερι-λαμβανομένου του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και παρά την εκεχειρία που είχε συμφωνηθεί. Βρίσκουν ανοχύρωτη την πόλη της Αμμοχώστου, και παρά τα αρχικά σχέδια του Αττίλα να σταματήσει στα όρια της, καταλαμβάνεται άδεια και περιφράσσεται. Βουβός μάρτυρας σε μια ακόμα πράξη του δράματος.

Παραπομπές και στοιχεία από το πόρισμα της Βουλής των Αντιπροσώπων
για το φάκελο της Κύπρου :

[1] σελ. 82-84 [2 ] σελ. 36

[3] σελ. 39-40 [4] σελ. 54-55

[5] σελ. 56 [6] σελ. 63-68

[7] σελ. 67-69 [8] σελ. 78

[9] σελ. 102 [10] σελ. 127

[11] σελ. 129 [12] σελ. 118

[13] σελ. 118

__________________________________________________________________________

Κίσινγκερ: Οι Τούρκοι ας πάρουν ό,τι θέλουν στην Κύπρο

Ένα σημαντικό αμερικανικό έγγραφο αποκαλύπτει το πώς σκεφτόταν ο Χένρι Κίσινγκερ για την Τουρκία, καθώς σε συζήτηση που είχε γίνει στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου, ανέφερε στον πρόεδρο Φορντ πως πρέπει να αποτραπεί ένας πόλεμος ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, σημειώνοντας ότι «δεν υπάρχει κανένας λόγος για τις ΗΠΑ να μην κατέχουν οι Τούρκοι το ένα τρίτο της Κύπρου». Επιπλέον, δεν διστάζει να ξεκαθαρίσει πως σε έναν πιθανό πόλεμο Ελλάδος-Τουρκίας η «Τουρκία είναι πιο σημαντική για εμάς».

Πρόκειται για ένα αποχαρακτηρισμένο έγγραφο, από την Προεδρική Βιβλιοθήκη του Τζέραλντ Φορντ, που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του Hellenic American Leadership Council (HALC), και που έχει στην κατοχή του και ο «Εθνικός Κήρυξ», ενώ πρωτοδημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα «Hellas Journal» του Μιχάλη Ιγνατίου.

Και ασφαλώς να υπενθυμίσουμε τον περί αντιθέτου ισχυρισμό σε άρθρο του σημερινού Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που είχε αναδημοσιεύσει η εφημερίδα μας από τη «Νew York Times» στα μέσα Αυγούστου, και ο οποίος αναφερόμενος στην ίδια περίοδο έγραψε ότι «…τη δεκαετία του 1970, η τουρκική κυβέρνηση εισήλθε (στην Κύπρο) για να αποτρέψει τη σφαγή των Τούρκων από τους Ελληνοκύπριους παρά τις αντιρρήσεις της Ουάσιγκτον».

Ειδικότερα, στο αποχαρακτηρισμένο έγγραφο αποκαλύπτεται η συζήτηση που πραγματοποιήθηκε μεταξύ του τότε υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χένρι Κίσινγκερ, με τον πρόεδρο Τζέραλντ Φορντ, στις 13 Αυγούστου του 1974, περίπου τρεις εβδομάδες μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, στις 20 Ιουλίου 1974.

Στη συζήτηση, που έλαβε χώρα στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου, ο Κίσινγκερ αναλύει στον Φορντ την κατάσταση στην περιοχή. Αφού οικτίρει τον τουρκικό εθνικισμό και αναφέρει πως πρέπει να αποτραπεί ένας πόλεμος ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, σημειώνει πως «δεν υπάρχει κανένας λόγος για τις ΗΠΑ να μην κατέχουν οι Τούρκοι το ένα τρίτο της Κύπρου» («There is no American reason why the Turks should not have one-third of Cyprus»). Επιπλέον, δεν διστάζει να ξεκαθαρίσει πως σε έναν πιθανό πόλεμο Ελλάδος-Τουρκίας η «Τουρκία είναι πιο σημαντική για εμάς».

Ως γνωστόν, στις 14 Αυγούστου, οι διαπραγματεύσεις που διεξάγονταν στη Γενεύη -μετά την αρχική εκεχειρία της 23ης Ιουλίου- κατέρρευσαν και η Τουρκία ξεκίνησε δεύτερη επιχείρηση («Αττίλας ΙΙ») κατά την οποία κατέλαβε το 36,2% του νησιού και εκτόπισε 120 χιλιάδες Κυπρίους (άλλες 20 χιλιάδες παρέμειναν εγκλωβισμένοι), ενώ συνολικά σκοτώθηκαν περίπου 3 χιλιάδες Ελληνοκύπριοι.

Η συζήτηση Κίσινγκερ-Φορντ, στην οποία συμμετείχε και ο αρχιστράτηγος Μπρεντ Σκόουκροφτ, σύμβουλος Ασφαλείας του Προέδρου (Major General Brent Scowcroft, Deputy Assistant to the President for National Security Affairs), πραγματοποιήθηκε μία μέρα πριν στην Ουάσιγκτον.

Αναλυτικά ο διάλογος:

Κίσινγκερ: Το πρόβλημα στη Γενεύη είναι πως οι Τούρκοι βλέπουν ότι όσο περισσότερο επεκτείνονται οι διαπραγματεύσεις τόσο πιο δύσκολη γίνεται μια μονομερής στρατιωτική κίνηση. Οι Έλληνες χρονοτριβούν -θέλουν να επιστρέψουν στη βάση τους για 36 ώρες και μετά να επανεκκινήσουν οι συνομιλίες. Οι Τούρκοι, μέχρι στιγμής έχουν αρνηθεί να παραχωρήσουν την 36ωρη παράταση, επειδή θα καταστήσει πολύ πιο δύσκολη την ανάληψη μονομερούς δράσης.

Φορντ: Τι θα κάνουμε εάν οι Τούρκοι κινηθούν;

Κίσινγκερ: Θα ψηφίσουμε εναντίον τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Θα πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας να κρατήσουμε τους Ελληνες ώστε να μην πάνε σε πόλεμο. Οι Τούρκοι αυτή τη στιγμή είναι ακραία εθνικιστές. Μερικά χρόνια πριν οι τουρκικές τακτικές ήταν σωστές: να αρπάζουν ό,τι θέλουν και μετά να διαπραγματεύονται στην βάση της κατοχής. Αλλά εάν οι Τούρκοι εισβάλουν στην Κύπρο, οι Έλληνες θα χάσουν για καλά. (unglued). Βεβαίως και δεν θέλουμε έναν πόλεμο μεταξύ των δύο, αλλά εάν αυτό συμβεί η Τουρκία είναι πιο σημαντική για εμάς, καθώς έχουν μία πολιτική δομή, η οποία μπορεί να παράξει έναν Καντάφι.

Κίσινγκερ: Προσπαθήσαμε να διευθετήσουμε την κατάσταση στην Κύπρο αφότου βγήκε εκτός ελέγχου. Οι Βρετανοί τα έκαναν χάλια σε αυτό. Εάν οι Τούρκοι κινηθούν για να πάρουν αυτά που θέλουν τότε θα καταδικασθούν από το Συμβούλιο Ασφαλείας και η Σοβιετική Ένωση θα τους χτυπήσει στο κεφάλι με αυτό. Κάποιοι από τους συνάδελφους μου θέλουν να σταματήσουν την βοήθεια στην Τουρκία – αυτό θα ήταν μια καταστροφή. Δεν υπάρχει κάποιος λόγος για τις ΗΠΑ να μην κατέχουν οι Τούρκοι το ένα τρίτο της Κύπρου. Θα κάνουμε μια δήλωση σήμερα με την οποία θα ξεφορτωθούμε τους «New York Times».

Στην ίδια συνάντηση συζητήθηκαν και άλλα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, που αφορούσαν Αίγυπτο, Ισραήλ, Ιορδανία, Δυτική Όχθη και Σοβιετική Ένωση.

Ο Κίσινγκερ επίσης έκανε μνεία και στο «θέμα παπαρούνας» (poppy issue). Καθώς οι ΗΠΑ ήθελαν να εξαλείψουν την παπαρούνα που παρήγαγε όπιο, προκαλώντας θυμό στους Τούρκους καλλιεργητές, ο Υπουργός Εξωτερικών προσπαθούσε να είναι αρεστός στην Τουρκία. Ετσι ρώτησε τον Φορντ: «Η όλη υπόθεση της παπαρούνας είναι χαμένη. Θέλετε να έχετε μια φιλονικία με τους Τούρκους, ή μήπως εγώ θα έπρεπε;».

Οι ΗΠΑ φάνηκαν απροετοίμαστες για ό,τι συνέβη την επομένη 14 Αυγούστου, όταν η Τουρκία κατέλαβε 3% από το βόρειο τρίτο του νησιού πριν κηρυχθεί εκεχειρία και ξεκινήσουν οι συνομιλίες.

Μόλις ξεκίνησαν οι συνομιλίες στη Γενεύη, στις 14 Αυγούστου, η διεθνής συμπάθεια που φάνηκε να ήταν πριν υπέρ Τουρκίας τώρα είχε μετατεθεί στην Ελλάδα που προσπαθούσε να εγκαθιδρύσει τη δημοκρατία της.

Η Τουρκία απαίτησε από την Κυπριακή κυβέρνηση ομοσπονδιοποίηση και μεταφορά πληθυσμών και απέρριψε το αίτημα του προέδρου Κληρίδη για 36 με 48 ώρες διάλειμμα από τις συζητήσεις ώστε να μπορέσει να συζητήσει με την Αθήνα και τους Ελληνοκύπριους ηγέτες. Μόλις σταμάτησαν οι συνομιλίες της Γενεύης, 90 λεπτά μετά η Τουρκία επιχείρησε τη δεύτερή της εισβολή.

http://www.philenews.com/eidiseis/politiki/article/575996/kisingger-oi-toyrkoi-as-paroyn-o-ti-theloyn-stin-kypro

__________________________________________________________________________

ΑΠΟ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΤΟ FACEBOOK

Το πραξικόπημα έδωσε την «ΝΟΜΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ», στην Τουρκική κυβέρνηση, στους Τούρκους στρατηγούς και την Τουρκική ελίτ να εισβάλουν, ως «εγγυητές» της καταργημένης από τους πραξικοπηματίες συνταγματικής τάξης της Ζυρίχης.

Η περίοδος 64-74, με τον αποκλεισμό των τουρκοκυπρίων στους θύλακες από ολόκληρη την ελληνοκυπριακή δεξιά ελίτ, και όχι μόνο αυτήν που εξελίχθηκε σε πραξικοπηματική, η σφαγή στην Κοφίνου και άλλα γεγονότα της περιόδου, έδωσαν στην Τουρκική κυβέρνηση την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ, την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΛΥΨΗ. Όχι μόνο για την εισβολή αλλά και για την παραμονή του τουρκικού στρατού, ώσπου υποτίθεται να «εξασφαλιστούν» τα δικαιώματα, αυτών που παρουσιάζονταν - και χωρίς δυσκολία, με τον όρο τουρκοκύπριοι που καθιερώθηκε μετά το 1974, ενώ πριν ήταν «οι Τούρκοι της Κύπρου» - δηλαδή η τουρκική κοινότητα στο νησί.

Η πολιτική κάλυψη ήταν σε τελευταία ανάλυση πιο καθοριστική από την νομική. Χωρίς την υποστήριξη της πλειοψηφίας των τουρκοκυπρίων, η παραμονή του τούρκικου στρατού και η ανακήρυξη του 1983 θα ήταν πολύ πιο δύσκολη.

Για να το πούμε αλλιώς, είμαστε σίγουροι ότι ο Τούρκικος στρατός δεν ήρθε για να σώσει τους τουρκοκύπριους, και ότι η τουρκική οικονομική-πολιτική ελίτ ενδιαφέρονταν για τελείως διαφορετικά πράγματα, γεωπολιτικά ή/και για εσωτερική κατανάλωση. Αλλά από την άλλη, οι τουρκοκύπριοι χρειάζονταν να σωθούν, και όχι μόνο από τους πραξικοπηματίες, ή τουλάχιστον έτσι αισθάνονταν οι ίδιοι.

Ας μην αναθεματίζουμε λοιπόν αποκλειστικά τους πραξικοπηματίες για την εισβολή και την τραγωδία που ακολούθησε. Φταίει η Δεξιά, αλλά όλη η Δεξιά, όχι μόνο η πραξικοπηματική (να πω με την ευκαιρία, μαζί και η ΕΔΕΚ, άσχετα αν ισχυρίζεται πως είναι «σοσιαλιστικό κόμμα»). Ο πόλεμος δεν ξεκίνησε το 1974, η δουλειά έγινε τουλάχιστον δέκα χρόνια πριν. Και βάλε. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

__________________________________________________________________________

ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ:

ΜΕΛΗ της Προδοτικής ΕΟΚΑ Β όπως τα δημοσιεύει το στέλεχος της , Αδάμος Χαρίτου.

Δημήτρης Συλλούρης πρόεδρος της Βουλής.

Χρίστος Πουργουρίδης, Δικηγόρος, πρώην βουλευτής (*).

Θάσος Σοφοκλέους, πρώην βουλευτής γυμνασιάρχης.

Γαβριήλ Μήνα, εκπαιδευτικός.

Αντώνης Καρράς, Δικηγόρος, πρώην βουλευτής.

Σοφοκλής Χατζηγιάννης, πρωην βουλευτής.

Κικής Κωνσταντίνου επιχειρηματίας, Πρ. Αξιωματικός Ελληνικού Στρατού.

Γιάννης Κασίνης, Θεολόγος.

Φώτης Παπαφωτης, Θεολόγος, Τομεάρχης.

μ. Γλαύκος Κασυλίδης, γιατρός πατέρας Ι. Κασυλίδη.

Κώστας Αδαμίδης Δικηγόρος, πρώην υπουργός.

Σωκράτης Ηλιάδης, επιχειρηματίας.

Λεύκιος Ροδοσθένους, πρώην βουλευτής, Τομεάρχης.

Ανδρέας Αγγελόπουλος, Επιχειρηματίας.

Πανίκος Σωτηρίου, Δικηγόρος.

Κυριάκος Σαβεριάδης, Δικηγόρος – Ποινικολόγος.

Σταύρος Ζάκος, Επιχειρηματίας, Υποτομεάρχης.

Ανδρέας Παρασκευάς, Θεολόγος.

Στέλιος Στυλιανού, Δικηγόρος.

Ρένος Κυριακίδης, Γυμνασιάρχης, Τομεάρχης.

Γεώργιος Χατζηνικολάου, Λυκειάρχης.

Σπύρος Αρότης, Δημοσιογράφος, Νομικός, Διευθ. Γραφείου του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αναπληρωτής Κυβερνητικός Εκπρόσωπος.

Κώστας Χατζηπιέρας, Δικηγόρος.

Χριστάκης Χατζηευτυχίου, Καθηγητής.

Θεόδωρος Παναγιώτου, καθηγητής Πανεπιστημίου.

Κώστας Γιαλλουρίδης, Γυμνασιάρχης - Αγωνιστής Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Πίπος Ιωαννίδης, Δικηγόρος.

Παναγιώτης Δημητρίου, πρ. Υπουργος (*).

Γεώργιος Παλαιολόγος, Τραπεζικός-Αντάρτης.

Γεώργιος Βασιλειάδης, Αρχιδικαστής.

Ανδρέας Βασιλείου, Συντεχνιακός.

Κώστας Τσέλλος, Ιατρός.

Αλέξανδρος Κιαγιάς, Δάσκαλος - πρ Πρόεδρος ΠΟΕΔ.

Γιαννάκης Δρουσιώτης Ανδρέας, Δικηγόρος, Τομεάρχης.

Ανδρέας Βασιλείου (Αρναούτης), Τραπεζικός.

Σωτηράκης Γιαννάκης, πρ. Βουλευτής, Τομεάρχης.

Φρίξος Μαρκίδης, Πρύτανης του Δικηγορικού Συλλόγου.

Δημητράκης Χαχολιάδης, πρ. Πρόξενος, Επιχειρηματίας.

Στέλιος Χρηστίδης, Δικηγόρος.

Παναγιώτης Κουζούπης, Δικηγόρος.

Νίκος Σέρβος, Χημικός.

Αρης Χατζηγεωργίου, Εμποριολόγος, Επιχειρηματίας, πρώην Υπουργός.

Σόλων Ποιηταρίδης, Επιχειρηματίας, Τομεάρχης.

Γεώργιος Ολύμπιος, Καταζητούμενος Αξιωματικός Εθνικής Φρουράς.

Ανδρέας Παπαπέτρου, Λοχαγός της Εθν. Φρουράς.

Σάββας Μισός, Καταζητούμενος, Γεωργός.

Λουκής Χατζηλουκάς, Δάσκαλος.

Aυτός που υπογράφει, και μαζί του η συντριπτική πλειοψηφία των αγωνιστών, αισθανόμαστε περήφανοι που υπηρετήσαμε την Εθνικήν Iδέα της Eνώσεως υπό τον Aρχηγόν Διγενή. Tο λέμε και το υπογράφουμε. Oσοι αρνούνται την τιμή αυτή, είναι χωρίς ανδρισμό και αξιοπρέπεια. Eίναι τυχοδιώκτες και ιδιοτελή ανθρωπάρια που είχαν έρθει στον Διγενή για να καρπωθούν οφέλη, κι όταν είδαν ότι χάθηκε η υπόθεσή μας, μεταμφιέστηκαν σε κριτές και επικριτές του Διγενή και των αγώνων του. Oπως ο αναξιοπαθών κ. Σωτηρίου που βγήκε στην τηλεόραση να υπερασπίσει δήθεν τον Διγενή και τους αγωνιστές του, και αντ’ αυτού μας μίλησε για τις δήθεν διαφωνίες του και την αντιχουντική του δράση. Aιδώς Aργείοι.
Ολοι αυτοί παρεσύρθηκαν, κατά τα λεγόμενα του κ. Καραγιώργη. Το δέχονται; Και αν δεχθούμε ότι ''παρασύρθησαν'', εάν κάποτε αποταθούν στον κ. Καραγιώργη να τους παράσχει ιατρική βοήθεια θα τους αναγκάσει και να μετανοήσουν;
Λευκωσία 9 Ιουνίου 1995
Με εκτίμηση
Αδάμος Χαρίτου
Υποτομεάρχης ΕΟΚΑ 1971-1974

(*) = εκφράσανε έμπρακτη συγγνώμη

ΑΔΑΜΟΣ ΧΑΡΙΤΩΝΟΣ
(Ένας επίδοξος δολοφόνος του Μακαρίου)