«ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ»
- 9 Μαίου 1945
Με τίμημα τρομακτικές θυσίες, η Σοβιετική Ενωση συνέβαλε καθοριστικά
στην ήττα της ναζιστικής Γερμανίας και, από κοινού με τους Συμμάχους,
απελευθέρωσε την Ευρώπη από τη φασιστική πανούκλα. Η νίκη έβαλε τα
θεμέλια για τη μεταπολεμική παγκόσμια τάξη, με βάση τη συλλογική
ασφάλεια και τη διακρατική συνεργασία και άνοιξε τον δρόμο για τη
δημιουργία του ΟΗΕ. Αυτά είναι τα γεγονότα.
Ο Μάιος και τα πυροτεχνήματα έχουν πλέον παρέλθει. Η χώρα και ο κόσμος τίμησαν την Ημέρα της Νίκης, που είναι γιορτή για τους βετεράνους του πολέμου, τους εργάτες στο εσωτερικό μέτωπο και όλον τον λαό της Ρωσίας και άλλων νικηφόρων εθνών. Εγινε μεγάλη παρέλαση στην Κόκκινη Πλατεία και τελετή κατάθεσης στεφάνου στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη. Η πορεία του «Αθάνατου Συντάγματος» -μια πρωτοβουλία πολιτών που έχει αποκτήσει πραγματικά παγκόσμια διάσταση- πραγματοποιήθηκε ξανά όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, με τη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων Ρώσων, συμπατριωτών μας στο εξωτερικό και πολιτών άλλων χωρών -όλων όσοι τιμούν τη μνήμη της Νίκης και εκείνων που εργάστηκαν για να την κάνουν πραγματικότητα.
Μπροστά μας έχουμε μια άλλη ημερομηνία -την 22η Ιουνίου,1
ημέρα μνήμης και οδύνης για όσους έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια
του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Θα φέρουμε στη μνήμη μας εκείνους που
έπεσαν στη μάχη, που βασανίστηκαν μέχρι θανάτου στην αιχμαλωσία και σε
στρατόπεδα συγκέντρωσης ή πέθαναν από την πείνα και τα δεινά του
πολέμου. Οι προετοιμασίες αρχίζουν για τον εορτασμό της 75ης επετείου
της Νίκης το 2020, η οποία φυσικά θα διεξαχθεί σε ένα επίπεδο που
αρμόζει στην κλίμακα των άθλων και του μεγαλείου του πνεύματος των ηρώων
εκείνου του πολέμου. Κανείς δεν μπορεί να μην το αναλογιστεί: τι
σημαίνει η 9η Μαΐου για τους λαούς που βρίσκονταν στα πρόθυρα του
αφανισμού και γιατί ορισμένοι αποστρέφονται σήμερα αυτή τη γιορτή;
Ως
μέλος της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, που μεγάλωσε με τις ιστορίες τις
οποίες αφηγούνταν οι βετεράνοι του πολέμου και τις οικογενειακές
ιστορίες για τον πόλεμο, πιστεύω ότι οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα
είναι προφανείς. Οι λαοί της Σοβιετικής Ενωσης και άλλων χωρών έγιναν
αντικείμενο της απάνθρωπης ιδεολογίας του ναζισμού κι έπειτα το θύμα της
επιθετικότητας για λογαριασμό της πιο ισχυρής, οργανωμένης και
αποφασισμένης πολεμικής μηχανής εκείνης της εποχής. Με τίμημα
τρομακτικές θυσίες, η Σοβιετική Ενωση συνέβαλε καθοριστικά στην ήττα της
ναζιστικής Γερμανίας και, από κοινού με τους Συμμάχους, απελευθέρωσε
την Ευρώπη από τη φασιστική πανούκλα. Η νίκη έβαλε τα θεμέλια για τη
μεταπολεμική παγκόσμια τάξη, με βάση τη συλλογική ασφάλεια και τη
διακρατική συνεργασία, και άνοιξε τον δρόμο για τη δημιουργία του ΟΗΕ.
Αυτά είναι τα γεγονότα.
Δυστυχώς όμως η μνήμη
της Νίκης δεν είναι ιερή σε όλο τον κόσμο. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι
υπάρχουν άτομα στη Ρωσία που υιοθέτησαν τα μυθεύματα, τα οποία διέδωσαν
εκείνοι που θέλουν να θάψουν αυτή τη μνήμη και που πιστεύουν ότι έχει
έρθει η ώρα να σταματήσουν οι επίσημοι εορτασμοί της Ημέρας της Νίκης.
Οσο μεγαλώνει άλλωστε ο αριθμός δίπλα στην επέτειο, τόσο περισσότερο
ερχόμαστε αντιμέτωποι με την επιθυμία να ξεχάσουμε.
Με
πικρία γινόμαστε μάρτυρες σε προσπάθειες δυσφήμησης των ηρώων,
προσπάθειες να δημιουργηθούν τεχνηέντως αμφιβολίες ως προς την ορθότητα
της πορείας που ακολούθησαν οι πρόγονοί μας. Τόσο στο εξωτερικό όσο και
στη χώρα μας ακούμε ότι η συνείδηση του κοινού στη Ρωσία
στρατιωτικοποιείται και ότι οι παρελάσεις και πομπές για την Ημέρα της
Νίκης δεν συνιστούν παρά επιβολή πολεμοχαρούς και μιλιταριστικού
συναισθήματος σε κρατικό επίπεδο. Με αυτόν τον τρόπο η Ρωσία δήθεν
απορρίπτει τον ανθρωπισμό και τις αξίες του «πολιτισμένου» κόσμου. Σε
αντίθεση με τα ευρωπαϊκά έθνη που, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, έχουν
επιλέξει να ξεχάσουν τις «αδικίες του παρελθόντος», να συμβιβαστούν
μεταξύ τους και «ανεκτικά» να οικοδομούν «σχέσεις με προοπτική».
Οι
επικριτές μας επιδιώκουν να μειώσουν τον ρόλο της Σοβιετικής Ενωσης
στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και να την παρουσιάσουν, αν όχι ως τον κύριο
υπαίτιο του πολέμου, τότε τουλάχιστον ως επιτιθέμενο, μαζί με τη
ναζιστική Γερμανία, διαδίδοντας τις απόψεις περί «ίσης ευθύνης». Κυνικά
εξισώνουν τη ναζιστική κατοχή, η οποία στοίχισε δεκάδες εκατομμύρια
ζωές, και τα εγκλήματα που διέπραξαν δωσίλογοι συνεργάτες των κατακτητών
με την απελευθερωτική αποστολή του Κόκκινου Στρατού. Μνημεία
ανεγέρθηκαν προς τιμήν των μπράβων των ναζί. Ταυτόχρονα τα μνημεία των
απελευθερωτών στρατιωτών και οι τάφοι πεσόντων στρατιωτών βεβηλώνονται
και καταστρέφονται σε ορισμένες χώρες.
Οπως
πιθανόν θυμάστε, το δικαστήριο της Νυρεμβέργης, οι αποφάσεις του οποίου
έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι του διεθνούς δικαίου, αναγνώρισε σαφώς ποιος
ήταν στο πλευρό του καλού και ποιος ήταν στο πλευρό του κακού. Στην
πρώτη περίπτωση ήταν η Σοβιετική Ενωση, η οποία θυσίασε εκατομμύρια ζωές
των γιων και των θυγατέρων της στον βωμό της Νίκης, καθώς και άλλα
συμμαχικά έθνη. Στη δεύτερη περίπτωση ήταν το Τρίτο Ράιχ, οι χώρες του
Αξονα και οι υποτακτικοί τους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στα
κατεχόμενα εδαφη.
Ωστόσο αναληθείς ερμηνείες
της Ιστορίας εισάγονται στο δυτικό εκπαιδευτικό σύστημα με παρανοήσεις
και ψευδο-ιστορικές θεωρίες που έχουν σχεδιαστεί για να υποτιμήσουν τον
άθλο των προγόνων μας. Λένε στους νέους ότι τα κύρια εύσημα για τη νίκη
επί του ναζισμού και για την απελευθέρωση της Ευρώπης δεν ανήκουν στα
σοβιετικά στρατεύματα, αλλά στη Δύση λόγω της απόβασης στη Νορμανδία που
έγινε λιγότερο από ένα χρόνο πριν ηττηθεί ο ναζισμός.
Θεωρούμε
πολύτιμη τη συμβολή όλων των συμμάχων στην κοινή Νίκη σε εκείνον τον
πόλεμο και πιστεύουμε ότι κάθε προσπάθεια να δημιουργηθεί μεταξύ μας
διχασμός είναι ντροπιαστική. Ανεξάρτητα όμως από το πόσο σκληρά
προσπαθούν οι παραποιητές της Ιστορίας, η φωτιά της αλήθειας δεν μπορεί
να σβήσει. Ηταν οι λαοί της Σοβιετικής Ενωσης που τσάκισαν τη
ραχοκοκαλιά του Τρίτου Ράιχ. Αυτό είναι γεγονός.
Οι
επιθέσεις κατά της Ημέρας της Νίκης και των εορτασμών για το μεγάλο
επίτευγμα εκείνων που κέρδισαν τον φρικτό πόλεμο είναι αποτρόπαιες.
Περιβόητη για την πολιτική ορθότητά της, η Ευρώπη προσπαθεί να
εξομαλύνει τις «αιχμηρές ιστορικές άκρες» και να αντικαταστήσει τις
στρατιωτικές τιμητικές διακρίσεις για τους νικητές με «ουδέτερες»
εκδηλώσεις συμφιλίωσης. Αναμφίβολα πρέπει να κοιτάξουμε προς τα εμπρός,
αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα διδάγματα της Ιστορίας.
Λίγοι
ανησύχησαν για το ότι στην Ουκρανία, η οποία στρέφεται υποτίθεται προς
τις «ευρωπαϊκές αξίες», το πρώην καθεστώς του Ποροσένκο ανακήρυξε σε
εθνική γιορτή την ημέρα της ίδρυσης του Ουκρανικού Επαναστατικού Στρατού
- μιας εγκληματικής οργάνωσης που είναι υπεύθυνη για τον θάνατο δεκάδων
χιλιάδων πολιτών Ουκρανών, Λευκορώσων, Ρώσων, Πολωνών και Εβραίων (αν
και στο Ισραήλ, ο λαός του οποίου επέζησε του Ολοκαυτώματος, η 9η Μαΐου
είναι επίσημη αργία, Ημέρα της Νίκης). Αλλα εξόφθαλμα παραδείγματα από
γειτονικές χώρες περιλαμβάνουν ναζιστικού τύπου πομπές με πυρσούς από
νέους οπαδούς του Στέπαν Μπαντέρα στους κεντρικούς δρόμους της Ηρωίδας
Πόλης του Κιέβου, καθώς και πορείες βετεράνων και υποστηρικτών των
Waffen-SS στη Ρίγα και στο Ταλίν. Θα ήθελα να ρωτήσω εκείνους που δεν
τους αρέσουν τα δάκρυα των βετεράνων μας κατά τη διάρκεια παρελάσεων και
που επικρίνουν τις «μιλιταριστικές» εκδηλώσεις προς τιμήν της Νίκης:
πώς σας φαίνεται αυτό το είδος της «αποστρατιωτικοποίησης» της
συνείδησης με ευρωπαϊκό τρόπο;
Ουδείς θα το
παραδεχτεί φυσικά, αλλά ιδού τα γεγονότα: οι Ηνωμένες Πολιτείες, το ΝΑΤΟ
και η Ε.Ε. αφήνουν σε σημαντικό βαθμό ανενόχλητους τους νεοεισαχθέντες
εταίρους τους, που χρησιμοποιούν κραυγαλέα ρωσοφοβία για να χτίσουν
καριέρες. Αυτοί οι τύποι δεν υφίσταται συνέπειες για τίποτε,
συμπεριλαμβανομένου του εκθειασμού των συνεργατών των ναζί και του
σκληροπυρηνικού σοβινισμού απέναντι σε εθνοτικούς Ρώσους και άλλες
μειονότητες, με μοναδικό σκοπό να τους χρησιμοποιήσουν για να
διατηρήσουν τις δυτικές συμμαχίες σε αντιρωσικές θέσεις και να
απορρίψουν έναν ρεαλιστικό διάλογο με τη Μόσχα επί ίσοις όροις.
Κατά
καιρούς φαίνεται ότι ο σκοπός μιας τέτοιας συμπαιγνίας εκ μέρους της
Δύσης είναι να απαλλάξει από την ευθύνη τους όσους, σε συνέργεια με τον
Χίτλερ στο Μόναχο το 1938, προσπάθησαν να κατευθύνουν τη ναζιστική
επιθετικότητα προς τα ανατολικά. Η επιθυμία πολλών στην Ευρώπη να
ξαναγράψουν αυτό το επαίσχυντο κεφάλαιο της Ιστορίας μπορεί μάλλον να
γίνει κατανοητή. Σε τελική ανάλυση οι οικονομίες πολλών χωρών της
ηπειρωτικής Ευρώπης άρχισαν να εργάζονται για το Τρίτο Ράιχ και οι
κρατικές μηχανές σε πολλές από αυτές ενεπλάκησαν στη γενοκτονία των
Ρώσων, των Εβραίων και άλλων εθνών που ξεκίνησε από τους ναζί. Προφανώς
δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα μέλη της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ αρνούνται
συστηματικά να υποστηρίξουν το ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης των
Ηνωμένων Εθνών για το απαράδεκτο του εκθειασμού του ναζισμού, το οποίο
προωθεί η Ρωσία.
Το «εναλλακτικό όραμα» γιά
τον Β’ Παγκόσμιο Πολέμο, που επικρατεί στους κόλπους των δυτικών
διπλωματών, σαφώς δεν προκύπτει από την έλλειψη ιστορικής γνώσης (αν και
υπάρχουν προβλήματα και σε αυτό τον τομέα). Οπως πιθανόν θα θυμάστε,
ακόμα και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου δεν υπήρχε τέτοια
βλασφημία, αν και θα περίμενε κανείς πως το σκηνικό της μετωπικής
ιδεολογικής αντιπαράθεσης θα προσφερόταν για κάτι τέτοιο. Λίγοι τόλμησαν
να αμφισβητήσουν τότε τον καθοριστικό ρόλο της Σοβιετικής Ενωσης στην
κοινή Νίκη μας και την εκτίμηση που απολάμβανε η χώρα μας κατά τη
μεταπολεμική περίοδο, την οποία οι Δυτικοί μας σύμμαχοι αναγνώρισαν
χωρίς επιφυλάξεις. Παρεμπιπτόντως ήταν εκείνοι που ξεκίνησαν τη διαίρεση
της Ευρώπης σε «περιοχές ευθύνης» το 1944, όταν ο Τσόρτσιλ έθεσε το
θέμα αυτό στον Στάλιν κατά τη διάρκεια των βρετανο-σοβιετικών
συνομιλιών.
Σήμερα, διαστρεβλώνοντας το
παρελθόν, δυτικοί πολιτικοί και προπαγανδιστές θέλουν να κάνουν την
κοινή γνώμη να αμφισβητήσει τη δίκαιη φύση της παγκόσμιας τάξης, η οποία
εγκρίθηκε στον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών μετά τον Β’
Παγκόσμιο Πόλεμο. Υιοθέτησαν μια πολιτική που επιδιώκει να υπονομεύσει
το υφιστάμενο διεθνές νομικό σύστημα και να το αντικαταστήσει με μια
συγκεκριμένη «τάξη βασισμένη στην κυριαρχία». Θέλουν να δημιουργήσουν
αυτή την τάξη βασισμένη στην αρχή τού «έχει δίκιο αυτός που είναι
ισχυρότερος» και σύμφωνα με τον «νόμο της ζούγκλας».
Αυτό
αφορά πρωτίστως τις Ηνωμένες Πολιτείες και την αλλόκοτη αντίληψη που
έχουν για την Ιστορία του 20ού αιώνα. Η ιδέα των «δύο καλών πολέμων»
εξακολουθεί να είναι ευρέως διαδεδομένη εκεί, με αποτέλεσμα οι Ηνωμένες
Πολιτείες να εξασφαλίσουν στρατιωτική κυριαρχία στη Δυτική Ευρώπη και σε
διάφορες άλλες περιοχές του κόσμου, να ενισχύσουν την πίστη στη δύναμή
τους, να βιώσουν οικονομική άνθηση και να γίνουν ο παγκόσμιος ηγέτης.
Με
τον ίδιο ενθουσιασμό που δείχνουν και οι Ευρωπαίοι, οι Αμερικανοί
καλλιεργούν την εικόνα μιας «μιλιταριστικής Ρωσίας». Ωστόσο, το
μεγαλύτερο μέρος της δικής τους Ιστορίας είναι μια ακολουθία αδιάκοπων
κατακτητικών πολέμων. Στα 243 χρόνια ύπαρξης του «αμερικανικού
εξαιρετισμού»,2 ο παρεμβατισμός έχει γίνει αναπόσπαστο τμήμα
της εξωτερικής πολιτικής της Ουάσινγκτον. Επιπλέον η αμερικανική
πολιτική ελίτ σκέφτεται τη χρήση βίας ως ένα φυσικό στοιχείο της
«διπλωματίας του εξαναγκασμού», σχεδιασμένης για την επίλυση ενός ευρέως
φάσματος ζητημάτων, συμπεριλαμβανομένων και των εγχώριων.
Δεν
γίνεται προεκλογική εκστρατεία στις Ηνωμένες Πολιτείες, χωρίς οι
υποψήφιοι να δοκιμάσουν τον μανδύα του αρχιστράτηγου των ενόπλων
δυνάμεων. Η ικανότητα προσφυγής στη χρήση βίας για οποιονδήποτε λόγο
συνιστά απόδειξη του δυναμισμού ενός Αμερικανού πολιτικού. Υπάρχουν
πολλά παραδείγματα της εφαρμογής τέτοιων στερεοτύπων υπό διάφορα
«ευλογοφανή» προσχήματα: στη Γρενάδα το 1983, στον Παναμά το 1989, στη
Γιουγκοσλαβία το 1999 και στο Ιράκ το 2003. Παράλληλα η Αμερική τιμά
τους πεσόντες στρατιώτες της ανεξάρτητα από τον σκοπό για τον οποίο
πολέμησαν. H Ημέρα στη Μνήμη των Πεσόντων (Memorial Day) γιορτάζεται τον
Μάιο και κανείς δεν έχει ουδεμία υποψία για «μιλιταρισμό», όταν
γίνονται ναυτικές και αεροπορικές επιδείξεις και παρελάσεις με
στρατιωτικό εξοπλισμό σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ.
Ουσιαστικά
μας κατηγορούν επειδή διατηρήσαμε ζωντανή τη μνήμη των πατέρων και των
παππούδων μας, οι οποίοι θυσίασαν τη ζωή τους σε έναν ιερό
απελευθερωτικό πόλεμο, αποδίδοντάς τους στρατιωτικές τιμές και
γιορτάζοντας την Ημέρα της Νίκης ευρέως και με υπερηφάνεια. Ηταν η Ρωσία
ή η Σοβιετική Ενωση που εξαπέλυσε δύο παγκόσμιους πολέμους; Είμαστε
εμείς αυτοί που σήμερα λειτουργούν ένα εκτεταμένο δίκτυο στρατιωτικών
βάσεων, οι οποίες δημιουργήθηκαν για να ελέγξουν ολόκληρο τον κόσμο;
Για
τους διπλωμάτες και τους πολιτικούς η 9η Μαΐου είναι επίσης μια καλή
ευκαιρία να θυμηθούμε ότι οι Σύμμαχοι αυτοπροσδιορίστηκαν ως Ηνωμένα
Εθνη το 1945. Στάθηκαν ώμο με ώμο κατά τη διάρκεια του πολέμου, βοήθησαν
τη Ρωσία με τις νηοπομπές της Αρκτικής και πρωταγωνίστησαν σε σκηνές
αδελφοσύνης οταν τα στρατεύματά τους συναντήθηκαν στον Ελβα. Γάλλοι
πιλότοι από το σμήνος μαχητικών «Νορμανδία-Νέμαν» πολέμησαν τον εχθρό
στο γερμανο-σοβιετικο μέτωπο. Η επίγνωση της κοινής απειλής μπροστά στην
απάνθρωπη ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού βοήθησε κράτη με διαφορετικά
πολιτικά και κοινωνικο-οικονομικά μοντέλα να ξεπεράσουν τις διαφορές
τους. Η πεποίθηση ότι η ήττα της ναζιστικής Γερμανίας θα σηματοδοτήσει
τον θρίαμβο της δικαιοσύνης και τη νίκη του φωτός επί του σκότους ήταν ο
ενοποιητικός παράγοντας.
Μετά τον πόλεμο οι
Σύμμαχοι δημιούργησαν μια νέα αρχιτεκτονική των διεθνών σχέσεων,
βασισμένη στο ιδανικό της ισότιμης συνεργασίας μεταξύ κυρίαρχων κρατών. Η
δημιουργία του ΟΗΕ υποτίθεται ότι εγγυούνταν πως δεν θα επαναλαμβανόταν
η θλιβερή μοίρα του προκάτοχου του, της Κοινωνίας των Εθνών. Οι
θεμελιωτές του είχαν διδαχτεί από την Ιστορία και γνώριζαν ότι χωρίς τη
«συνεργασία των μεγάλων δυνάμεων» -ήτοι την ομόφωνη συναίνεση των
ηγετικών χωρών του κόσμου που κατέχουν μόνιμες έδρες στο Συμβούλιο
Ασφαλείας- ο κόσμος δεν μπορεί να γνωρίσει σταθερότητα. Και σήμερα
πρέπει να μας κατευθύνει εξίσου αυτή η εντολή.
Φέτος,
καθώς συμμετείχαμε στους εορτασμούς της Ημέρας της Νίκης, επαναλάβαμε
και πάλι σε όλους όσοι επιθυμούν να ακούσουν: «Ναι, ακριβώς όπως και οι
πρόγονοί μας, είμαστε έτοιμοι να απωθήσουμε αποφασιστικά κάθε
επιτιθέμενο. Ομως οι Ρώσοι δεν θέλουν πόλεμο και δεν θέλουν να βιώσουν
ξανά τη φρίκη και τις κακουχίες». Η ιστορική αποστολή του έθνους μας
είναι να διαφυλάξουμε την ειρήνη. Την ειρήνη που προσπαθούμε να
διατηρήσουμε. Συνεπώς τείνουμε χείρα σε οποιονδήποτε θέλει να είναι
καλός εταίρος για εμάς. Οι δυτικοί συνάδελφοί μας έχουν από καιρό τις
προτάσεις μας, που ανοίγουν ρεαλιστικούς δρόμους για να ξεπεραστούν οι
αντιπαραθέσεις και να τεθεί ένα αξιόπιστο εμπόδιο σε όλους εκείνους που
επιτρέπουν τη δυνατότητα ενός πυρηνικού πολέμου. Αυτές οι προτάσεις
έχουν ενισχυθεί περαιτέρω με μια έκκληση των κρατών-μελών της Οργανισμού
Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας (CSTO) προς τη Βορειοατλαντική Συμμαχία,
τον Μάιο, για την έναρξη ενός επαγγελματικού, αποπολιτικοποιημένου
διαλόγου για θέματα στρατηγικής σταθερότητας.
Είμαι
βέβαιος ότι οι πολίτες της Ρωσίας και άλλων χωρών θα παρακολουθήσουν
τις παρελάσεις προς τιμήν της 75ης επετείου της Μεγάλης Νίκης στις 9
Μαΐου του 2020 και θα ενταχθούν στις τάξεις του «Αθάνατου Συντάγματος»
με τις κορδέλες του Αγίου Γεωργίου στο πέτο, σκεπτόμενοι την ειρήνη. Η
μνήμη εκείνων που έπεσαν στη μάχη, πολεμώντας τους εχθρούς της πατρίδας,
τους εχθρούς του πολιτισμού, θα παραμείνει ζωντανή, όσο τιμούμε τη
μεγάλη γιορτή των νικηφόρων εθνών, τη γιορτή της σωτηρίας και τη γιορτή
της απελευθέρωσης. Και δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεται κανείς αμηχανία
για τη μεγαλειωδη κλίμακα αυτού του εορτασμού.
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην επιθεώρηση International Affairs (4/6/2019)
1. Επέτειος της εισβολής των ναζιστικών δυνάμεων το 1941
2. Της αντίληψης περί «μοναδικότητας» του αμερικανικού έθνους
2. Της αντίληψης περί «μοναδικότητας» του αμερικανικού έθνους
**Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας
Οι λαοί γιορτάζουν τη νίκη κατά του ναζισμού, όσο
βρόμικο μελάνι και να ρίξουν
Τα 76 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη υπενθυμίζουν ότι ο φασισμός δεν ήταν, ούτε είναι αήττητος
____________________________________________________________________________________
